De MMvG tourritten zijn een initiatief wat is gestart in 1998 en wordt georganiseerd door Maarten Ogg. Maarten is door een motorongeval verlamd geraakt aan zijn linkerarm. Voor die tijd was hij actief motorrijder en organisator van tourritten.
Zijn ongeval maakte het legaal besturen van een motorfiets onmogelijk, totdat hij via de Motor Mobiliteitsgroep voor Gehandicapten uit Assen zijn rijbewijs weer terug wist te krijgen.
Hij rijdt zijn zwaar model BMW door middel van een ondersteunende orthese aan het stuur.
De eerste rit werd meteen een geweldig succes en vanaf die tijd is de MMvG rit een jaarlijks terugkerend evenement geworden.
Als deelnemers worden MMvG-ers uitgenodigd en eventueel familieleden of vrienden.
Het zal zo rond elf uur geweest zijn, vrijdag 16 mei 2003 toen de eerste van de 4 groepen van plm. 8 bikers startpunt Maastricht achter zich liet. Het weer was prachtig en het voorwiel werd al snel richting België gedraaid.
De eerste groep van 8 zijn de doorrijders. Sportieve fietsen in felle kleuren. De daaropvolgende groepen zijn gevormd door steeds rustiger rijders met steeds meer relaxte tourfietsen.
Na een uurtje rijden dienen de eerste haarspeldbochten zich aan die aanvankelijk zeer voorzichtig worden ingezet. Maar gaandeweg het traject weekt de vastgeroeste stuurkennis zich langzaam los en gaan de snelle jongens steeds platter door de bochten.
De 4e en laatste groep wordt overwegend gevormd door zijspannen.
Het is in deze groep dat Leendert Poortenaar meerijdt.
Leenderts beperkingen bestaan uit een kleine lichaamslengte, ongeveer 120 cm en klein geproportioneerde benen en armen. Maar zo klein als-ie is, zo gigantisch is zijn vechtlust en doorzettingsvermogen. Leendert moest en zou zijn A-rijbewijs behalen.
Het technisch brein van de MMvG, Rob Janssen, heeft voor Leendert een motorfiets-op-maat geconstrueerd. Een 250 cc Kawasaki werd volledig gestript, voorzien van een extreem laag frame en geheel nieuwe buitenkant. De zitplaats van Leendert is verlaagd tot zo'n 40 cm boven het asfalt.
In het gehele traject van rijopleiding volgen en rijbewijs halen heeft Leendert iedereen weten te verbazen met zijn rijtechniek. Hij verwierf landelijke bekendheid door tv opnamen, het officiële openen van de Utrechtse Motorbeurs 2002 en zijn aanwezigheid als VIP op de TT van Assen. "Maar", zo zegt Leendert: "Het hoogtepunt van alles was het meemaken van de MMvG tour vorig jaar!" Daarom is ook dit jaar Leendert weer van de partij, met zijn vrouw Ria als passagier in een van de zijspannen.
De rit van die dag is plm. 250 km lang en wordt met regelmaat onderbroken door tankstops, lunch- en koffiepauzes en eindigt rond de klok van zeven ver in het prachtige Eifelse landschap in een motorvriendelijk hotel. Na een uitgebreid diner, luidruchtig en overvloedig besprenkeld met gerstenat, verplaatst de meute zich die avond druppelsgewijs richting slaapplaats.
Ook voor zaterdag zou er weer 250 km slingerende wegen, steile hellingen en haarspeldbochten op het programma staan.
Maarten en zijn motormaten hadden een prachtige route uitgezet die voor een gedeelte langs de oevers van de Moezel voerde, temidden van uitgestrekte wijngaarden.
We reden weg met regen maar door het intensieve werken aan stuurhelften en pedalen vervaagden de hieruit voortvloeiende lichamelijker ongemakken al gauw naar de achtergrond. Nee, de rijtechnieken vroegen juist om meer concentratie en dan heb je geen tijd meer om je druk te maken om een paar regendruppels.
En hoewel je niet hoopt op nat weer, geeft het toch de extra mogelijkheid om je rijervaring uit te breiden met sturen onder minder gunstige omstandigheden.
Bovendien is het de ultieme test voor mens, machine en uitrusting.
Ik kwam er zelf achter dat mijn handschoenen niet zo waterdicht waren als de verkoper had doen geloven. En dat mijn gasreacties te abrupt waren op het vrij gladde asfalt waardoor de fiets nog wel eens plotseling een onverwachte stap opzij deed.
Allemaal ervaringen die je niet gauw opdoet bij een rondje Veluwe, zomerdag.
Door de minder gunstige weersomstandigheden werd zaterdag een vermoeiende dag. Het gezamenlijke diner in een gastvrij hotel bij Trier was oergezellig. Geheel volgens Duitse traditie waren de vleesschotels overdadig en het geestrijke vocht stroomde rijkelijk, mogelijk geïnspireerd door Pluvius' overvloedige waterfestijn van die dag.
Niet alleen sterke motorverhalen met hoe hard, hoe plat en hoe ver werden uitgewisseld.
Ook de gemeenschappelijke ervaringen van het persoonlijk omgaan met beperkingen werd druk besproken. Ieders handicap is anders, een ieders instelling verschilt, maar de tweevoudige band die motorrijden en lichamelijke beperkingen schept, maakt de onderlinge contacten binnen korte tijd behoorlijk intensief.
Zo werd het tijdstip van te ruste leggen voor menigeen later dan voorgenomen.
De laatste dag was de route gepland over een afstand van plm. 125 km en stond er weer ruimschoots rijplezier in zeer scherp bochtenwerk en steile afdalingen op het menu.
Ook nu werd de uitdaging van het motorrijden vergroot met enkele fikse regenbuien, maar we waren inmiddels heel wat gewend.
Er werd meteen al van start gegaan met een zeer steile afdaling, doorspekt met scherpe bochten die ook nog eens bezaaid waren met gladde putdeksels. Moeilijk!
Het liefelijke landschap in vroege zondagsrust rolde aan ons voorbij. Weer werden we getrakteerd op weidse landschappen, maar ook smalle wildstromende bergbeekjes tussen diepe gorges.
Eindpunt was dit keer, wat vroeger in de middag op de grens van Duitsland en Luxemburg: het stadje Dasburg. Van daaruit kon eenieder weer de steven huiswaarts wenden om op eigen gelegenheid terug te rijden.
Het was vandaag, dat ik het bochtjes draaien weer echt in de vingers kreeg zoals vroeger. Ik had de dagen ervoor toch nodig gehad om aan het rijgedrag van mijn Harley-Davidson 1200 Sportster te wennen. Tenslotte reed ik er nog maar twee maanden mee...
Eigenlijk had ik alleen ervaring met lichtere, soepel sturende Japanse fietsen en hoewel een Sportster lang niet de zwaarste Harley is, gaat alles toch een stuk minder makkelijk.
Bovendien kwam ik er achter dat de koppeling nog te veel kracht vergde, er regelmatig onderdelen lostrilden en dat weggebruikers opschrokken door plotseling geknal uit de uitlaatpijpen (maar dat verander ik niet).
Heb ik nog meer geleerd?
Ja, hoe de wederzijdse interesse van motorrijden en het gemeenschappelijke noodlot van beperkingen mensen in korte tijd dicht bij elkaar kan brengen. Maar eigenlijk wist ik dit al. Het werd me alleen nog wat duidelijker gemaakt.
Het enthousiasme van Maarten Ogg en zijn consorten leerde me weer hoe een hobby als motorrijden met enthousiasme beleden, je leven kan doorpekken met plezier.
Ze hebben erg veel werk verricht en ik weet nu zeker dat de enthousiaste verhalen over de eerdere tourritten niet zijn overdreven.
Nog meer geleerd? Ja, een fantastische tijd, een fantastische toer, maar -achteraf- ben ik er toch te individueel voor ingesteld. Ik wil stoppen waar ik wil; remmen en gas geven op de plekken die ik wil; de weggetjes inslaan die ik leuk vind; en op een terras neerploffen hoe lang en hoe vaak ik zelf wil.
Hoe goed ook bevallen, ben ik dus eigenlijk niet zo geschikt voor dit soort groepsevenementen en ga volgende keer denk ik toch alleen of hooguit met z'n tweeën erop uit.
Maar of ik de uitnodiging voor de 7e MMvG tour zou kunnen weerstaan als-ie volgend jaar in de bus rolt.... ik ben er niet zo zeker van!