Daar moet je niet tussen terecht komen als naar beneden stortende stuiterbal.
Zorg er maar voor wakker te blijven en heelhuids het asfalt te blijven volgen, geen tijd om te dromen zoals net, in weidse vergezichten.
Hou de motor strak in de bocht, desnoods schuiner dan je ooit dacht te durven.
Probeer die meest precieze lijn te vinden waarbij je zoveel mogelijk snelheid houdt en toch gerust de scherpe curve kan ronden.
Aan de fiets ligt het niet, die wil wel gaan, die wil wel sleuren, denderen. Die wil bevrijd worden van de smorende gashand... die wil wel vreten aan de uiterste randen van de bochten!

Hoe anders is dit genieten op twee wielen dan op een Hollandse zondagmiddag 'n rondje in de polder. Hier is het motorrijden teruggebracht tot het in uiteenlopende situaties beheersen van een machtig stampend motorblok, een zadel, een tank en twee wielen. Steeds beter getemd door de stuurhandel vast in beide knuisten geklemd, soepel maar ongenaakbaar.
Hoe leg je dat een buitenstaander uit: welk voorrecht je hier beleeft om met een trillende en denderende V-twin onder de kloten zo te kunnen genieten van dat prachtige Eifelse lentelandschap?
Geen idee, maar als ik aan het einde van de rit bij de andere tourgenoten de koppen met samengeknepen ogen van genot onder de helmen vandaan zie komen, weet ik dat ze hetzelfde hebben ervaren.
Hé, deze indrukken vergeet je toch nevernooit? Tot in lengte van jaren zal bij het terugdenken aan deze dagen de onderbuik toch nog even spontaan samentrekken van genoegen.

Traditioneel was vrijdagmorgen de samenkomst van de deelnemers weer op de Sint Pietersberg te Maastricht.
Verwelkomd door Maarten en Jeanine werd van koffie genoten bij uitzicht over de motoren en vanaf "de Berg" het in de laagte verdwijnend Nederland.
Voor velen een hernieuwd weerzien met bekenden, zij hadden vaker meegedaan.
Voor anderen een spannend begin van een onbekende tourrit over 3 dagen: 14, 15 en 16 mei 2004.

Als een der laatsten arriveerde Leendert Poortenaar op zijn verlaagde Kawasaki met als verrassing zijn vrouw Ria achterop de nagelnieuwe buddy-seat gezeteld. Hij was wat later omdat hij onderweg nog een onverwacht financieel probleem moest oplossen.
Het aanbrengen van de buddyseat op Leendert's motor is de afronding van dit unieke project van Rob Janssen's Allround Technical Assist te Assen om een motor om te bouwen voor kleine mensen zoals Leendert en Ria.
Het bewijst maar weer eens, dat een afwijkend postuur, hetzij door een ongeval, hetzij vanaf de geboorte, geen belemmering hoeft te zijn om te kunnen motorrijden!

Zo ruim boven Leendert uittorenend heeft Ria een prachtig overzicht van wat zich tijdens de rit aan omgevingspracht presenteert.
Wel vermoeiend is het contact houden met Leendert zodat zij stabiel zit en Leendert het zwaartepunt beter kan controleren. Maar zonder ook maar ene klacht genieten ze van het motorrijden, maakt niet uit hoe lang of hoe ver!
Die twee te zien rijden ziet er fantastisch uit en denk maar niet dat ze het tempo drukken... Leendert snijdt snel, zeker en messcherp ook de moeilijkste bochten aan.

Deze 7e rit blijkt zelfs internationale allure te hebben door de aanwezigheid van de eerste afgestudeerde buitenlander bij het MMvG instituut: de Belg Patrick Haesevoets.
Het gezelschap wordt door Maarten gevierendeeld al naar gelang de persoonlijk "need for speed" van elke deelnemer. Eerste groep de boenders, laatste groep de tokkelaars. Er tussenin de gematigden, maar niet té. Maar nu: rijden met die hap! Bollen!

Direct d'n Belgische paden op natuurlijk, saaie vaderlandse vlakheid achter ons latend. Op het dagmenu staat een carpaccio van grotendeels Belgische en Luxemburgse Ardennen, met tussenstops op dorpse terrasjes.

Het parcours was rustig, met niet teveel bijzondere verrichtingen in de vorm van objecten ontwijken en scherp keren.
Uiteraard is het rijden met droog asfalt en vizier relaxter dan onze regenervaringen van de rit van vorig jaar.
Maar we blijven toch niet geheel onbespat, gezien het insecten-massagraf wat zich aan het eind van de dag op helm en koplamp heeft vastgekoekt.

Klonk in het begin bij de koffie nog wel wat gepiep van de kersverse deelnemers over het iets te hoge tempo (lees: hun gebrek aan stuurervaring in dit landschap), bij latere koffiestops waren de reacties onverdeeld positief, dus kennelijk wende de moeilijkheidsgraad van de tocht gaanderweg.
Einde van de prachtige rit van die vrijdag werden de motoren gestald bij een schitterend gelegen hotel in de buurt van Prüm in de Eifel.
Nog niet was het motorgedender geheel verstomd of de eersten meldden zich al ras aan de biertap ter verkoeling van de lang in warme helm opgesloten hoofden. De gezelligheid werd voortgezet aan de maaltijd en ondanks de vermoeiende dag geraakte een meerderheid pas laat onder de lakens.

Tweede dag.

Zaterdag na het ontbijt worden de motoren weer terug tot leven gebracht en één voor één draaien de vier groepen het stuur richting een nieuwe route.
Elke groep heeft zijn eigen voorrijder.
Maarten met vriendin Jeanine achterop de BMW R1100S leiden de eerste, snelle groep.
Achter Jacques Cerfontaine op een Honda Magna rijdt groep 2 en Johnny Vriezelaar, snelsturend op een slanke Yamaha SRX6 éénpitter is de voorganger van "mijn" groep, bestaande uit Inge, Minoes, Tiemen, Patrick en hekkesluiter Dick.
Groep 4 heeft Jack Vrancken als leider, die met een gestaag dreunende klassieke AJS 500 zijn volgelingen wakker houdt.

De voorrijders die Maarten assisteren bij voorbereiden en uitvoeren van de tour, zijn fantastisch in hun enthousiasme en behulpzaamheid.
Hoewel ze zelf gelukkig niet tot het prothesedragende volkje behoren (misschien op 'n enkel kunstgebit na...) voelen ze de beperkingen van de anderen perfect aan. Staan ze steeds klaar om te assisteren als je wat minder stabiel met je motor op een helling staat; ze geven het tempo perfect aan; rijden echt nooit verkeerd.
Of, laat ik het zo zeggen: we komen in elk geval wel steeds weer op de geplande route terug.

De andere deelnemende motoren vertegenwoordigen een breed scala aan merken en modellen.
Leendert's kikkergroene Kawa 250 Ltd Lowrider natuurlijk; Yamaha TDM's en Fazers; Honda's Transalp, Shadows, Bol d'Or, CB400N en Magna's; een Buell XB9S; een Suzuki GSX1100R en een BMW. Bij de zijspanners Nico's H-D, Thomas' knalrode Yamaha XV, het Goldwing (net anderhalve dag in hun bezit en gelijk het avontuur in) slagschip van Henk en Petra en het zijspan supersport stuntteam van Maurice (Hayabusa) en Wilfred (Kawa ZZR1100R).
Heel dapper heeft zich Jorg tussen dit stoere gezelschap gemengd met een Burgman scooter, door enkelen oneerbiedig aangeduid met een oudhollandse uitdrukking, bedoelende een uitpandig toiletgebouwtje.

Marco Engels demonstreert hoe een armprothese of orthese wordt vastgeklikt aan het stuur

De arm en beendefecten zijn -schat ik- zo'n beetje gelijk verdeeld. Hoewel het opvalt dat de armproblemen de meer snellere jongens op sportmodellen zijn. Misschien omdat je een beenprothese niet zo makkelijk kunt buigen in de extreme zit die een sportmotor afdwingt. Juist daarom heb ik voor een choppermodel gekozen. Onderbroken door tussenstops voor koffie en eiergerechten rijden we slingerend over grens van Eifel en Ardennen. Ook vandaag is de dag prachtig. Niet te warm, wel droog en zonnige perioden. Kortom: ideaal motorweer, m'n liefje, wat wil je nog meer? In Reinsfeld is onze tweede overnachting met 's avonds een gezamenlijke maaltijd gepland. Aan de tafels wordt uiteraard veel van gedachten gewisseld over ieders handicap, hoe het is gebeurd en hoe er mee wordt omgegaan. Een mooier lotgenotencontact kun je je eigenlijk niet voorstellen, op basis van je hobby van gedachten wisselen over je beperkingen.

Laatste tourdag.

De derde dag van de tour is de afstand wat korter. Rekening houdend met een ieders terugtocht later die dag (Thomas moest b.v. nog naar Oude Pekela), is het eindpunt rond het middaguur gepland in het bikers hotel-restaurant "Daytona" in Dasburg. Na een laatste eierrijke maaltijd kan ieder via eigen route terugrijden.

Maarten wist een binnendoor route naar Maastricht en als Moeder de gans reed hij uiteindelijk met de complete groep achter hem aan weg uit Dasburg. De zijspanners haakten halverwege af om via Duitsland terug te rijden: stom stom stom!
Want wat een prachtig toegift werd ons voorgeschoteld!
Kleine weggetjes doorkruisten dorpjes waarvan ik niet wist dat ze in deze omgeving bestonden. Rond half vijf terug geariveerd in Maastricht en na een gezamenlijke tankstop scheiden hier de wegen van de thuisgangers. Allen weer op weg naar huis zonder dat er ook maar één noemenswaardig mankement aan mens of machine voor is voorgevallen.

Weer kan een zeer geslaagd evenement worden bijgeschreven in de geschiedkundige geschriften van de MMvG historie.
Het zevende jaarlijkse weekeind met motorliefhebbers, amputatielotgenoten en andere lichamelijk beperkten die allen gemeen hebben, ooit bij Rob Janssen's MMvG project hun A-bewijsje te hebben gescoord of herroverd!

Motorrijden en overwinnen van je beperkingen blijkt toch een unieke combinatie van eigenschappen die een dertigtal mensen drie dagen lang met elkaar verbindt en enthousiast bezighoudt.
Georganiseerd door die kleine groep fantastische motorenthousiasten: bedankt, Maarten en Jeanine, Jack en Jacques en lest -maar niet minder best- Johnny.

Het zit er helaas weer op voor dit jaar en ik kan het eigenlijk alleen maar samenvatten in: nondejuu, 'k wou dat er elke maand 'n jaarlijkse motortour was!