Vrijdag 11 mei rond de klok van tien leek het weer één grote groepsknuffel op de Pietersberg bij Maastricht: een ontmoeting van de motor-veteranen die al jaren meereden. Nieuwe deelnemers worden meteen in de groep opgenomen.
Na koffie met vlaai starten de 30 motoren en verdeeld in vier groepen wordt het heuvelland ingestuurd.
Vóórop de asfalt beulen, achteraan de luie genieters (oneerbiedig aangeduid met de "Tuf-Tuf Club"). Er tussenin de twee iets gematigder groepen... hoewel ook hier menig motorist op de lettertjes van de banden rijdt.
Het is volop prachtig lenteweer en al snel wordt het vlakke vaderland verlaten om serieus bochten te vreten in de Eifel.
Maarten Ogg is de componist van alle MMvG motorritten
Hij en zijn voorrijders Johnny, Jacques en Jack hebben hier al tientallen jaren jeugd en tientallen centimeter rubber versleten. Maarten is in 1996 weer legaal op 2 wielen gaan rijden nadat bij een motorongeval zijn linkerarm verlamd raakte: met hulp van Rob Janssen het roze vodje terug in de pocket!
Vanaf kindstijd kreeg hij al Liga-koekkies van geperst Eifel-asfalt gevoerd en had ver voor het TomTom tijdperk het complete wegennet van het zuid-Maastrichtse gebied in 't koppie zitten.
"U wijkt van de route af, keer zo snel mogelijk om"... flikker op, computermuts: nou begint het pas mooi te worden!

Deze 9e tourrit overtreft voor mij beslist de drie voorgaande die ik achter Maarten's mannen mee heb mogen rijden. En die waren al zo mooi.
De eerste bochten van honderdtachtig graden klimmend en dalend zijn in het begin nog onwennig.
Maar de Sportster trekt gewoon op het gas. Soms wat onderaards gerommel in het carter maar daar istie gedomme motor voor, toch?
De losheid in de heupen komt er snel weer in en daarmee het grote genieten. Geen honderd meter zonder minimaal drie bochten, kleine stukken provinciale rechtstand daargelaten.
Eifel verwelkomt ons met wolken stuifmeel in de lucht, die de MMvG'ers bulderend doorklieven om aan het eind van de dag geel bestoven en dorstig bij het eerste hotel aan te komen.
Het stuifpoeder bleef hardnekkig op de motorpakken plakken, maar tegen de droogheid van de strot hielp de Bitburg-methode: "bitte noch vier, fünf, sex und bier!"
De volgende morgen bleek de gele bestuiving van de motoren weggespoeld: shit, het had geregend.
Niet alleen de kelen waren rijkelijk besprenkeld... ook de motoren
Nog wel droog, maar onder bewolkte hemel werd de tocht hervat en een prachtige dag intensief sturen lag ons te wachten.
Omhoog en omlaag, haarspeldbocht links of rechts, maakt niet uit: het onwillige ijzer werd met vaste hand door de vele krappe bochten gewrongen.

bij Benno's Place patatje groot, zie Benno op de achtergrond

Een hoogtepunt lag in het Rijndal, bij Benno's Place vlak onder de wulpse rokken van Frau Loreley. Benno is een prachtige mafketel die langs de Rijnroute in zijn eentje een terras bestiert. Zelf bestellen, zelf afhalen na persoonlijk te zijn omgeroepen, zelf terugbrengen en ruige muziek. Ken je 'm als biker nog niet: moet je beslist een braatwurst bij hem naar binnen laten glijden onderweg in deze sprookjesachtige streken. De hele ochtend wantrouwend schuins omhoog te hebben gekeken, vielen er 's middags een paar stevige buien. Dat we op de motoren werden besproeid door een verfrissende lenteregen was wel van invloed op de rijstijl, maar zeker niet op het goede humeur. Ondanks nat asfalt trok de motorkaravaan grommend verder langs wondermooie Eifelse landschappen. Voor enig oponthoud zorgde een platte band, maar dit ongemak werd snel verholpen met een plugsetje. Rond zessen ploften we neer op het terras van het tweede hotel, gelegen aan de oevers van de Moezel. Hoe kan het ook anders, ook hier hebben we tot laat op de avond geschranst, geplengd en gelachen.

vertrek bij het laatste hotel aan de Moezel