Na meer dan twee jaar niet gewerkt te hebben heeft mijn werkgever een ontslagvergunning aangevraagd en gekregen. De reïntegratiepogingen waren mislukt en anderen waren al aangenomen om mijn werkzaamheden over te nemen.
Ik deed specialistisch werk, met veel technische vaardigheden.
Het bedrijf, een detailhandel voor Jacht- en Schietsportartikelen, is niet groot maar in voorkomende werkzaamheden erg veelzijdig.
Winkel en werkplaats; verkoop en inkoop, import en export, binnenlandse en buitenlandse contacten, reparaties en ombouwen, instructies en voorlichting.
Een klein team met veel werk betekent regelmatig stress, veel onthouden en met meerdere werkzaamheden tegelijk bezig zijn.
Mijn beheersing van de techniek na het ongeluk was waardeloos door de verminderde hand- en armfunctie. Werd ik gefrustreerd van. Ik kon mijn handen niet meer laten doen wat vroeger makkelijk kon. Op een gegeven moment nam ik niet eens meer werk in mijn handen om niet gefrustreerd te raken.
Ook concentratie en inspanningen kon ik niet meer aan. Binnen de kortste keren had ik weer een "wollen deken over de kop".
Gelukkig is alles in goed overleg verlopen en nog regelmatig wip ik even bij mijn ex-collegae binnen voor een praatje.
Behalve mijn werkzaamheden in de Geweermakerij was ik als freelance docent bij de LOI betrokken bij de opleiding en examens voor het Vakdiploma Wapenhandel.
Hier werd ik geconfronteerd met dezelfde frustraties en ook deze werkzaamheden heb ik neer moeten leggen.

Mijn werk ben ik ingegroeid via persoonlijke interesse en hobby. Door de jaren heen ontzettend veel tijd en energie in gestoken; en plezier in gehad.
Word ik in éne van mijn motortje gereden en is dit alles in één dramatisch moment verdwenen vanwege een onvoorzichtig rijdende kloot-van-een-puber. Wat nu?
Zie mezelf niet gauw in een "gewoon" baantje, dus wat mijn toekomst qua werken gaat inhouden, heb ik geen idee van.
Eerst alle nodige medische ingrepen afwachten, daarna uitrevalideren en vanuit een stabiele eindtoestand inventariseren wat nog mijn beperkingen en mogelijkheden zijn.
Nu ben ik slechts in staat om nog maar een klein gedeelte te doen van wat vroeger kon. Zowel in kwantiteit als in kwaliteit.
Ik moet vaak rusten anders knap ik af. En dan heb ik geen plezier meer.
Ziehier mijn nieuw criterium: ik moet er bij kunnen LACHEN, anders DOE ik het gewoon NIET MEER!

Vakantie in een tentje? Nou nee, niet meer.

Vroeger waren we verwoed kampeerders. Geen overdadige luxe, gewoon simpel: een noktent. We wisten niet of dat met mijn beperkingen nog zou gaan. Deze zomer liep alles toch anders dan vroeger, inclusief moi.
Onze complete oude kampeeruitrusting van de zolder gehaald onder het motto: "probeer je niks, dan weet je niks" en we besloten om een paar dagen te gaan "proefkamperen".
Op een mooie dag zijn we met gezin en hond afgereisd naar Luxemburg en kwam het moment van opzetten van de tenten.
Zonder prothese, op krukken is dat waardeloos. Aan de zijlijn moest ik werkeloos toezien hoe dat werd gedaan, behoorlijk frustrerend. Uiteindelijk stond alles door gezamenlijke inspanning van Mieke en de kinderen.
Zonder prothese is meestal behelpen, maar in de tent, eenmaal op de grond kan ik kruipend komen waar ik wil. Hoewel mijn knie behoorlijk protesteerde tegen deze mishandelingen. Met prothese in de tent, is vanwege mijn slechte knie niet mogelijk zonder pijn.
We wisten dat we tegen beperkingen aan zouden lopen, maar niet welke...
We wisten dat we wat anders moesten, maar niet wat...
Waar we achterkwamen: kamperen in onze tenten hoort met mijn beperkingen voorgoed tot het verleden.
Bij wijze van proef; en om toch nog vakantie te hebben, wilden we in de vakantie nog een caravan huren om te kijken of ons dit goed zal bevallen, denken dat we op deze manier een hele leuke vakantie kunnen hebben.
We zijn er dus uit: toch een caravannetje aanschaffen (shit, ik wilde never-nooit met zo'n trekhok gezien worden). Na de volgende vakantie meer over deze avonturen.

Activiteiten, hobby's en sport.

Ik ben eigenlijk elke dag aan het ontdekken wat ik nog kan. Ik weet dat het niet meer zoveel is als vroeger. Hoeveel nog wel... dat is de vraag.
Ben er na meer dan 50 jaar achter gekomen wat mijn grenzen zijn; en nog ging ik wel 'ns te ver (soms wel lekker hoor!).
Maar nu, met nieuwe beperkingen na het ongeval is de kennis van grenzen en mogelijkheden compleet veranderd. Kan ik met veel dingen van voor-af-aan beginnen. Zeker een uitdaging, maar ik moet geduld hebben, alleen.... ik ben van nature nogal ongeduldig.

Zoals ik de toekomst nu in kan schatten, wil ik weer karate doen. Ga ik proberen als mijn stomp en prothese goed zijn. Hardlopen, een paar keer per week zoals vroeger is een andere wens.

Ook nieuwe uitdagingen, zoals duiksport lijkt me geweldig.
Zou nog wel eens de vierdaagse willen lopen.
Pas geleden heb ik het secretariaat van de Vereniging voor Beenprothesedragers "Een Stap Vooruit" Gelderland en Overijssel op me genomen. Voorzichtig kijken wat over is van mijn organisatorische vaardigheden.

Thuis doe ik wat huishoudelijk werk: Koken, stofzuigen, schoonmaken en boodschappen.
Op krukken boodschappen voor het weekeinde doen, is een dagtaak. Ben ik behoorlijk gesloopt. Dus ook thuis heb ik mijn limieten.
Knutselen op krukken is waardeloos. Steeds wat moeten ophalen wat je vergeten bent, niet mee kunnen nemen wat je nodig hebt.... nee, moet ik niet doen. Komt wel weer als ik regelmatig mijn prothese weer aankan.
Ik ben altijd al een driftig baasje geweest en gekloot heb ik geen geduld voor. Doe ik dus niet op die manier.

Filosoferen moet je leren.

Confrontatie met de dood, balanceren op het randje van het leven.... klinkt allemaal dramatisch. Mijn ongeluk heeft qua denken en relativeren veel veranderd.
Dood is van een abstract denkmoment veranderd naar "tastbaar", "zo meteen", "ook ik". En het erge is er vanaf. Het komt vanzelf en dan is het goed. "Alles is dan zoals het moet zijn".
Betekent dat er veel dingen hun belangrijkheid hebben verloren.
Ambities, financiële dromen, dure dingen.... het hangt samen met tevreden zijn. Dan is alles duur, mooi en belangrijk, wat-je-zelf-maar-wil.
Tevreden zijn in het niet kunnen veranderen van mensen en dingen, wat niet veranderd kan worden.
Genieten van hoe het nu eenmaal is, de mooie kanten waarderen zonder te focussen op de imperfecte zijde.
Je kan een varken niet leren om in een boom te klimmen, maar je kan er wel van leren hoe lekker het is om in de modder te kunnen rollen.

Zo schrijf ik in het kort over dit onderwerp op wat me door het hoofd schiet. Maar er is meer, veel meer. Zelf te ontdekken voor iedereen.
Hoef je niet persé voor van je motorfietsje gepleurd te zijn.

"De dingen gebeuren altijd zoals het moet en aan het eind komt alles goed"

Co LeDahu.