Co LeDahu's verdere lotgevallen in 2003.

NB: Niet voor zwakke magen en meekijken gewenst onder de 12 jaar.
(foto's: Lauw Letter en Gerard Schoutsen).

November/december 2003: Nieuwe huidlap op de stomp: Siamese TweeBeen.

Voordat deze operatie verricht zou worden heb ik tevergeefs het Web afgezocht naar informatie.
Om op mijn beurt lotgenoten wel een beeld te geven in verloop en consequenties van een transplantatie dmv een gekruiste lap (of zwaailap) heb ik een verslag gemaakt over deze ingreep.

Kapotte stomp vlak voor de reconstructie, lijkt wel een.... (foto: Lauw Letter). Na onderzoeken in Amsterdam en een tweede mening in Zwolle werd in september 2003 besloten tot een plastisch-chirurgische stompreconstructie.
De open wond op de stomp wilde meer dan een half jaar niet meer genezen en er moest nodig ingegrepen worden om lopen met een prothese in de toekomst weer mogelijk te maken.

Begin november 2003 werd ik opgenomen in het Sofia Ziekenhuis te Zwolle. De geplande reconstructie zou een aantal ingrepen inhouden.
Het huidtransplantaat voorop de stomp vervangen door een huidlap van volledige dikte.
De puntige onderzijde van het scheenbeenrestant bijwerken.
Oude huidtranplantaat met wond die al 'n half jaar niet wilde genezen, ja: precies een.... (foto: Lauw Letter). Verkleving van littekenweefsel en spieren op het scheenbeen losmaken.
Een grote huidplooi onder aan de stomp wordt gladtrekken.

Als transplantaathuid aan de voorzijde van de stomp was na de amputatie een vrije huidlap geplaatst. Betekent dat ergens anders op het lichaam een lap huid afgeschaafd wordt waarmee mijn amputatiewond is afgedekt bij de laatste reconstructie-ingreep.
Voordeel: snel en zonder extra voorzieningen na de operatie.
Nadeel: de huidlap zal zich niet ontwikkelen tot een huidlaag met normale structuur en dikte. Was de reden waarom mijn huidtransplantaat steeds stukging, het kon de belasting van de prothese niet aan.

Co LeDahu Siamese twee-been. Een andere, meer ouderwetse methode van huidtransplantatie is de methode met een gekruiste huidlap.
Een huidlap van volledige dikte wordt gedeeltelijk losgemaakt en op het te bedekken lichaamsdeel gezet. Doorbloeding geschiedt gedurende een paar weken via de oorspronkelijke plaats. De lap zit tijdelijk zowel vast aan doellocatie als aan donorplaats. Daarna wordt de verbinding gekliefd en moet doorbloeding verzorgd worden door de nieuwe plek.
Voordeel: er wordt een huid van volledige dikte overgezet.... dus sterk belastbaar.
Nadeel: langdurig vergroeiingproces en de donorplek heeft zelf weer een huidtransplantaat nodig.


Twee transplantatiemethoden in één.

Close-up van de verbindende huidlap. Op 10 november 2003 zijn eigenlijk beide transpositiemethoden in één ingreep in het Sofia Ziekenhuis door dr. Houpt bij mij uitgevoerd. Een gekruiste huidlap om huid over te zetten vanaf mijn goede kuit naar mijn stomp; en vrije huidlappen vanaf mijn goede bovenbeen om de open plekken op mijn kuit weer dicht te maken.

Schrok me lam, toen ik na bijkomen uit de narcose onder de dekens keek. Beide benen moesten gefixeerd worden omdat beweging tussen de benen onderling de verbindende huidstreng kon belasten die daardoor los kon scheuren, wist ik van te voren.
Maar niet dat dit met in mijn scheenbenen gedraaide stalen pennen zou gebeuren. Zag er allemaal zeer serieus uit.

Hier ligt Co LeDahu na zijn huidtransplantatie te genezen (foto: Gerard Schoutsen). Tijdens de operatie had ik twee soorten narcose gehad: algehele narcose en ruggenprik. Deze ruggenprik wilde men zo lang mogelijk handhaven om de pijn van de grote oppervlakken huidwonden weg te nemen. Hielp goed, ik kon mijn benen wel bewegen maar had er gelukkig absoluut geen gevoel in.
Ik onderging een bizarre ervaring waarvan ik ooit wel eens had gehoord: ondanks het totaal ontbreken van het gevoel vanaf mijn bekken naar beneden..... kreeg ik wel fantoompijn aan mijn geamputeerde voet! Toont dus wat mij betreft aan, dat fantoompijn niet in het geamputeerde lichaamsdeel ontstaat, maar in de hersenen.

Helaas sneuvelde het infuus van de ruggenprik na twee dagen, vanaf die tijd werd ik met een ouderwetse dosis napijn geconfronteerd.
Gedurende de komende drie weken bleef ik op mijn rug blijven liggen met beide benen vast aan elkaar, verbonden door een huidstreng. De streng tussen de benen verzorgde de doorbloeding totdat het vergroeiingproces op de stomp was voltooid. De gevoelszenuwen liepen nog steeds van de nieuwe plaats op de stomp naar mijn andere been.
Aparte sensatie was het, als ik een plekje van het huidtransplantaat op mijn stomp aanraakte, om dan de plek te voelen op mijn andere been waar vroeger deze plek zat: vóór de transplantatie!


Was te verwachten: complicaties.

Ik zal geen Co(mplicatie) heten, als ik natuurlijk ook bij deze ingreep geen onvoorziene bijkomstige problemen zou krijgen!Co LeDahu aan de Morfine (foto: Margriet Schoutsen).
En: ja hoor, na anderhalve week kreeg ik pijn aan één van de stalen pennen die in het scheenbeen van mijn stomp zaten geschroefd. Ontsteking bij het botvlies.
Na een morfineshot een inkeping gemaakt om de druk er vanaf te halen en langzaam werd de pijn minder. Maar over ging het niet want een dag later kwam de pijn nog heviger terug. Zelfs morfine hielp niet meer.
Besloten werd om de pen uit het bot te draaien... zonder verdoving. Ik heb toen een stevig monoloog gehouden met OLH.
Nadat de pen was verwijderd, nam de pijn wel af maar ik werd toch aangesloten op een persoonlijke morfinepomp. Waarvan ik de dagen erna met dankbaarheid gebruik maakte!


De scheiding wordt voltrokken.

Drie weken na het overzetten van de huidlap moet deze genoeg bloedvaten hebben ontwikkeld om via de nieuwe plek doorbloed te worden. Dan kan de tussenliggende huidlap worden gekliefd.
Bij mij gebeurde deze operatie op 1 december. Lekker gevoel om je benen weer onafhankelijk van elkaar te kunnen bewegen!
Een restant van de verbindende huidlap is weer teruggezet op mijn kuit. De dagen erna waren redelijk pijnlijk en ik was blij dat ik af-en-toe nog een shotje morfine kon innemen.
Ik ben erg geschrokken van hoe mijn "gezonde" been er nu uitziet.
Er is een groot stuk huid weggerukt en je kijkt nu eigenlijk op de spiermassa van de kuitspier. Ziet er niet uit! Of de honden eraan hebben gevreten. Eigenlijk wel triest als je bedenkt dat dit het gevolg is van plastische chirurgie.
Weet-je-wel: waar ze damesbuikjes mee strak trekken, tieten mee rechthangen en kraaienpootjes weghalen. En ik word met een afgekloven poot naar huis gestuurd.

Sinterklaasdag werd ik na bijna vier weken ontslagen uit het ziekenhuis. Maar niet nadat zuster Mieke een cursus wondverzorging kreeg door de verpleging
De stomp ziet er heel goed uit maar moet nog bijgewerkt worden.
De doorbloeding is in ieder geval goed, dus wat dat betreft: operatie geslaagd!.
Heb door de ingreep behoorlijk ingeleverd. Ik voel me erg gauw vermoeid, maar het ergste is dat ik niet meer op mijn gezonde been kan staan! Dat kost een hoop mobiliteit, ik moet overwippen van rolstoel op traplift en in bed. Bovendien aan beide benen behoorlijk napijn houden, lig ik 's nachts van wakker. Maar ben blij thuis te zijn en Mieke verzorgt me fantastisch, trots op haar!

Bij controle twee weken na het klieven zag de getransplanteerde huidlap op de stomp er mooi doorbloed uit.
De ingreep is tot nu toe geslaagd. De losse huidlap die vroeger verbinding met de donorplek had hangt er nog bij op de stomp.
Januari wordt de operatie gepland om de stomp definitief af te werken.

Sinds half december ben ik weer in dagbehandeling bij Revalidatiecentrum "De Kastanjehof".
Eerste doel is staan op mijn goede been. Dan weer verplaatsen tusse-de-krukke, hoef ik niet meer in de rolstoel en kan zelf weer autorijden.
Onder toezicht van steun en toeverlaat fysiotherapeut Henk van Tienen heb ik in 2 weken tijd weer veel mobiliteit teruggewonnen. Henk masseert het littekenweefsel op de stomp om doorbloeding te stimuleren en verklevingen te voorkomen.
Zo ga ik vol goede moed het enerverende jaar 2003 uit om met frisse zin aan 2004 te beginnen!