Dat zijn dan van die prachtige ontmoetingen van lotgenoten via Internet; van mensen die elkaar toevallig digitaal tegenkomen en elkaar goed liggen; zo ben ik een jaar terug in contact gekomen met Ben, ook onderbeen-geamputeerd na een motorcrash.
Ben loopt goed met zijn prothese... erg goed en voor wie niet beter weet heeft hij gewoon twee gezonde benen. Ben werkt na zijn revalidatie in Doorn gewoon weer volledig als Overste bij de Marechaussee, zonder gas terug te nemen vergeleken met vóór zijn amputatie.
Ook niet privé: hij draait nog steeds zijn taken als raadslid in de Gemeenteraad van zijn woonplaats en doet gewoon weer alles... op motorrijden na. Te kwetsbare manier van vervoeren gebleken en gelijk heeftie!
Op de maandag tijdens het Carnaval nodigde Ben mij uit voor een rondleiding op zijn werkplek: de KMA (Koninklijke Militaire Academie) in de binnenstad van Breda.
Bij aankomst bleek dat wij zo'n beetje de enige aanwezigen waren en we hebben meteen de macht overgenomen... helaas was er niemand om onze uitgevaardigde bevelen te gehoorzamen en de dreiging van buiten de poorten werd steeds groter.
Toen het er serieus op ging lijken dat we belegerd zouden gaan worden door een horde hossende en zingende malloten hebben we spoorslags het Cadettenbolwerk verlaten om onze toevlucht te zoeken op het platteland.

Onze terugtocht voerde langs prachtige wegen en fraaie dorpjes... het was ook een heldere en zonnige februaridag en een schilderachtig strijklicht overgoot het Brabantse rivierenlandschap langs de Maas.

Prachtige vesting Heusden, heldere winterdag (foto: Ben)

Bij Vesting Heusden hebben wij een inspectie uitgevoerd van de bolwerken aldaar.
Als je een test wil van je prothese en looptechniek: maak een wandeling door de met klinkers en kinderhoofdjes geplaveide straten van dit prachtige vestingstadje vol met hoogteverschillen!
Dat doet je meteen weer teruggrijpen op je elementaire gevoel van evenwicht bewaren op je kunstpoot... weet je nog? De loopoefeningen in het Revalidatiecentrum?
Nou geloof mij: Vesting Heusden is enige vierkante kilometers loopparcours: de ultieme kunstpoot-uitdaging!

Als slot van deze prachtige dag nam Ben mij mee naar een restauratiebedrijf voor klassieke auto's: garage Knippels in Elshout.
Ik kreeg meteen een gastvrije ontvangst van Piet en Hennie en bij de rondleiding door het bedrijf werd tussen de vele mooie auto's (waaronder mijn favoriet: een Jaguar E-Type) trots een Bentley Sportmodel 1934 getoond... man, wat een prachtig stuk werk, wat een geweldig brok automobiel heeft Piet Knippels daar tussen vier wielen gevormd!

Het is dus een ooit bestaand racemodel geweest, gebouwd op basis van een Bentley chassis en motor. Piet heeft daar ooit een plaatje van in handen gekregen en was meteen betoverd door de stoere lijnen van die ouwe racer.
Na 9 maanden bouwen en vormgeven zag zijn prachtige klassieke Bentley sportautomobiel het levenslicht...
Zie voor een uitgebreid artikel met foto's het tijdschrift "British Car" van maart 2005.

Een prachtige zonnige februaridag werd aldus een vrolijke veldtocht langs historische objecten in het gastvrije Brabantse land... en hartstikke bedankt Ben!

De Bentley Sportscar 1934, gebouwd door Piet Knippels (foto: "British Car" Magazine)

Lente: Met een prothese aan kun je ineens veel meer.

Via de projectgroep Motor Mobiliteit voor Gehandicapten te Assen kunnen geamputeerden of op andere wijze gehandicapten geholpen worden weer terug de weg op te kunnen met een motorvoertuig: motorfiets, trike of auto.
Zie de link: www.mmvg.nl

Om het goede werk van de MMvG te promoten is de Stichting Mobiliteit voor Gehandicapten opgericht die belangeloos de mogelijkheden van "mobiliteit met een beperking" onder de aandacht brengt.
Bij motorevenementen van enige naam is de SMvG aanwezig met een stand, enthousiaste medewerkers en materiaal, informatiebrochures etc. en niet te vergeten: aangepaste motoren en de kanariegele trike van Henk de Wit!

Erik Paskamp (check zijn site: www.terugschakelen.nl), zelf rechts onderarm-geamputeerd en rijdend met een speciale prothese en volledig linkse bediening aan het stuur, gaat na het opnieuw behalen van zijn motorrijbewijs op zijn Harley-Davidson Heritage Classic regelmatig motorbeurzen en bijeenkomsten af om met zijn inspirerende en overtuigende voordrachten de mogelijkheden van motorrijden voor gehandicapten bekendheid te geven.

Zat mooie H-D's daar bij HOG-dag Limburg

Erik, druk met uitleg over motorrijden met 'n beperking

Zondag 1 mei zijn Erik, Maurice en ik op onze H-D's naar de Harley-dag van HOG-Chapter Limburg, gehouden in Snoworld bij Landgraaf gereden om in het kader van ontwikkelingswerkzaamheden de zuiderlingen "The Art of Motorcycle Handling for Handicapped" te demonstreren.
Vroeg opstaan en een takkeneind rijden maar het was bere-gezellig en we hadden mooi weer!
De belangstelling was minder dan we gehoopt hadden, maar er zijn toch weer een aantal mensen overtuigd geraakt, dat je als prothesedrager aan arm of been niet achter de geraniums hoeft te blijven zitten. Gewoon weer op die donderfiets stappen en gassen... net als vroegâh pappa: "Get your motor runnin', head her on the highway!"
Was toch een geslaagde dag met een vriendelijke ontvangst van de gastvrije HOG Chapter Limburg, alleen jammer dat Erik en Maurice vanwege motorpech een beetje laat thuiswaren; 't sijn en blijve Hârglies gelukkig, hoewel... soms: #@%$$"*#"@"!!!

Effe napraten met de organisatie van HOG Chapter Limburg

Erik en Maurice: lekkuh biertjuh

Hoe maak je van beenprothesedragers bewuste lopers?

Beengeamputeerden die dagelijks zonder veel problemen hun prothese kunnen dragen zijn bofkonten.
Maar, wat eerst een zeer bijzonder wonder leek, wordt na enige tijd toch weer gewoon... met een goed zittende prothese aan je stomp gaat het leven al gauw gewoon verder.
Gevaar is, dat met deze routine allerlei ongewenste looppatronen kunnen ontstaan... een fout sluipt er zo in, als je niet meer bewust loopt.
Ik zie wel beenprothesedragers, die echt belabberd vooruitkomen en denk dan bij mezelf dat dat helemaal niet goed kan zijn voor de rest van je lijf, als dat lang zo blijft doorgaan.
Maar ik denk dan ook: LeDahu, kerel... ook jij kan zo gaan lopen als je niet uitkijkt!

Een tijdje geleden is een amputatie-maat van mij: Appie, begonnen met atletiektrainingen bij Frank Dik in Noord-Holland. Vanaf dat moment is Appie veel beter gaan lopen en zich veel bewuster geworden van zijn looppatroon.

Frank Dik is de trainer van de Stichting Prolathic en verzorgt zowel loopoefeningen als atletiektrainingen voor gehandicapte sporters op Para-olympisch niveau.
Stichting Prolathic wil beenprothesegebruikers duidelijk maken dat ze wel degelijk kunnen sporten met hun prothese en ook de faciliteiten bieden een sport te kunnen beoefenen ondanks het dragen van een prothese.
Door het geven van demonstraties, trainingen en clinic's bij evenementen en in revalidatiecentra wil Prolathic het kunnen sporten met een beenprothese bekendheid geven.

Ik heb vaak met Frank Dik gesproken en zijn uitleg heeft mij altijd geboeid, maar het was er door stompproblemen nooit van gekomen om een training van hem mee te maken.
Maar gelukkig was Frank mij niet vergeten en begin mei nodigde hij mij uit om op een atletiekbaan in Noord Holland een training mee te maken.
Mensen, wat een klote-weer was het... wind, stortregens, koud... vandaar dat we maar met z'n vijven waren: Frank met zijn zoon en personal-assistant + cameraman Jaimie, Jacco, Appie en ik... een select groepje die-hards (mafketels kun je ook zeggen, gezien de barre omstandigheden).

Stromende regen, maar Frank's training gaat gewoon door... (foto: Appie)

"Stapsgewijs" maakt Frank je vertrouwd met wat je allemaal kan op een prothese (foto: Appie)

Beginnend met een aantal oefeningen waarbij je door variatie in staplengte, loopritme en evenwicht "stapsgewijs" steeds beter je mogelijkheden van bewegen met een prothese leert kennen.
Na enkele trainingen is het vaak al mogelijk om in rustig tempo verantwoord stukjes hard te lopen. Dat er daarna nog veel meer kan, blijkt uit de prestaties van bijvoorbeeld Marije, Anette en Jacco, die fanatiek en op hoog niveau aan serieuze atletiekwedstrijden meedoen.
Natuurlijk voor onderbeen geamputeerden wat makkelijker dan voor bovenbeentjes... maar bij Frank trainen lotgenoten met beide beperkingen.
Ik heb genoten van mijn training bij Frank Dik, ondanks de spartaanse omstandigheden die zaterdagmiddag en doe graag nog eens een keertje mee... van Frank mag het: hij doet niet moeilijk. Bedankt Frank!

Mensen, hou scherp in de gaten die Stichting Prolathic... niet alleen voor topsport, ook voor bewust en actief lopen in een normaal tempo kunnen ze je fantastisch op weg helpen!
Bezoek voor meer informatie de website: www.prolathic.nl.

De "Protheseridders" gaan weer met elkaar op pad voor de 8e keer.

Nadat we elkaar volgens traditie hadden begroet hoog boven Maastricht op de Pietersberg, vertrokken we vrijdag de 20e mei in een sfeertje alsof we elkaar vorige week nog hadden gezien, maar het was toch echt een jaar geleden!
De 30 deelnemende motoren opgedeeld in 4 groepen, al naargelang gashandel ge(mis)bruik van de motorist.
"Da's toch niks bijzonders", zal de lezer zeggen...
Oké... is ook niks bijzonders, ware het niet dat één opmerkelijk feit deze motorrijders bindt: ze hebben allen hun A-rijbewijs (weer) behaald bij het MMvG project in Assen.

Foto door Joost gemaakt vanuit de zijspanbak van Nico

Leendert past een H-D zijspan

De groepen "Protheseridders" sturen de Belgische Ardennen in en langzaam worden de bochten scherper en begint het klimmen en afdalen.
Het weer is prachtig, niet te koud; niet te warm en ook belangrijk: droog.
Onderweg wordt regelmatig gestopt en met de complete groep bij elkaar is de stemming opperbest!
Oude bekenden praten bij en nieuwkomers haken zonder problemen in.
Urenlang bochtengenot slijpt de stuurtechniek weer bij en het tempo wordt geleidelijk aan hoger naarmate we dieper het berggebied in rijden. Rond 6 uur in de avond komen we bij een gezellig Duits hotel waar de motoren nog niet zijn gekilled of de eersten zitten al aan een trotse witschuimende Bitburger.

De rustige groep (echter niet qua db's) vier met Jack voorop

De tweede dag van de rit begint met een verlegen zonnetje wat eigenlijk nèt niet door wil breken. Gelukkig maar, dat houdt de temperatuur dragelijk en het regent niet, dus niks te mauwen... rijden met die fietsen!
Prachtige weggetjes lieten de voorrijders ons sturen. In scherpe haarspelden omhoog en naar beneden. Langs riviertjes, afgronden en donkere wouden. Fraaie vergezichten ontvouwden zich op de hogere vlakten. Het gedonder der motoren word langs steile rotswanden teruggekaatst tot een geweldige uitlaatsymfonie... begeleidt door het af en toe terugklappen met vuurwerk uit de H-D pijpen.

Ook de tweede avond ging elke poging tot goed gedrag jammerlijk verloren in drank, gelach en geschreeuw totdat ook de laatsten der harde kern zich gewonnen gaven en aftaaiden naar hun nest.

Co bij de H-D fietsen

Zondagochtend werden de motoren weer gestart en langs dezelfde prachtige uitzichten als de dagen ervoor werd het stuur weer gewend richting het vlakke Nederland. Het 8e MMvG motorweekeinde kende helaas een minder gelukkig moment toen de splinternieuwe Hayabusha-zijspanbak van Maurice de vangrail kuste, maar daar bleef het gelukkig bij. Iedereen is gezond weer thuis gekomen met een dikke 1000 km's of meer op de tellers en een grandioze ervaring rijker. Dus, lezertjes: zijn er in jullie omgeving bekenden die graag (weer) willen motorrijden en dat niet kunnen vanwege een lichamelijk gebrek: neem contact op met Rob Janssen van de MMvG in Assen (www.mmvg.nl) en daar wordt duidelijk dat er nog héél veel meer kan, dan je voor mogelijk houdt!

Zomer: Het zoete Franse leven.

Schuifelend langs een afgrond, met in de diepte enige tientallen meters rotswand, bedenk ik mij dat ik wel erg veel vertrouwen heb in dat iele stokje wat schoen en stomp verbindt tot mijn prothese. In het dagelijks leven besef ik dat toch niet zo. Dan loop, spring, schuif en struikel je gewoon voorwaarts op ons platbodem landje. Maar hier, tijdens een bergwandeling in de Cevènnes in Zuid-Frankrijk is het verplaatsen met een kunstpoot toch even van een andere dimensie. Niet dat ik benauwd was... mij trof slechts de gewaarwording hoeveel vertrouwen ik gewoonlijk in mijn echte poot heb; en hoe vreemd die andere nu in éne voelt. Merkwaardig, merkwaardig. Frankrijk is een kutland met op kronkelweggetjes gestoorde inhalers... betaalwegen die een vermogen kosten terwijl je nog in de rij moet staan om -excusez-moi- je euri kwijt te mogen. Van die hurkplee's waar ik met mijn beperkte kniebuiging, over de rand hangend bijkans mijn gehele onderkleding besproei. Frankrijk is zo relaxed, bergen, rotsen, bossen, motor-kronkelweggetjes, huizen schots-en-scheef maakt niet uit, lekkere wijn, kaas, worst, brood, maak-je-niet-druk.

Dat pootje ziet er wel erg dun uit, zo vlak voor zo'n afgrond

Drie heerlijke lekker-weer weken vakantie Frankrijk met wel een pijnlijk incident.
Mijn kunstpoot, voorzien van een sandaal, bleef achter een grondpen -eigenlijk rotsspijker- van de tent hangen.
Gewoon... effe niet uit mijn doppen kijken.
Dit niet direct voelende, stap ik rustig verder. Echter.... ik trek ongemerkt de prothese uit en doe een stap voorwaarts terwijl ik mijn stomp, slechts gehuld in liner nietsvermoedend naar voren plaats.
Auw verdegodver...!
Watskeburt???
Ik lag op mijn muil voordat ik me realiseerde watskeburt.
Met mijn volle gewicht op het puntje van mijn stomp... het licht ging even uit.
Na enig kronkelen en opdreunen van het bekende vaderlandse vocabulaire van vervloekingen, ziektes en godsbezweringen zag ik paar minuten later de oorzaak de prothese is achter de rot(s)spijker blijven steken en ging mijn lampje weer branden.
Met kloppend hart en snel de stomp van de liner ontdaan waaronder ik van allerhande narigheid dacht aan te treffen.
Directe schade viel mee: geen bloed... echter: paasei-groot tekende zich aan de onderzijde van de getroffen stomperik een zwelling af.
BlauwPaarsGeel en nog steeds gestaag zwellende... allez: snel ondergedompeld in koud water en daarna insnoeren in een strakke zwachtel leek mij het beste.
Gezien de vaatproblemen in mijn afgeknotte onderdaan ben ik na enige dagen toch overgegaan tot het dragen van mijn poot... oeioei: lekker is anders.
Maar bewegen is het beste medicijn om bloedophopingen te verminderen.
Zelfs na een aantal weken zijn activiteiten en loopafstand nog altijd beperkt... en ik heb een groot ontzag gekregen voor tentharingen!
Gebruikers van het Seal-in vacuümsysteem: wees op uw hoede voor het plotseling lostrekken van de prothese!

Trouwens: ook nog mooi warm weer, terrassen en vol met fraaie vrouwen, dat Frankrijk.

Bulderend protest met een paar honderd motoren.

Zaterdag de 10e september j.l. trok een groot aantal motorrijders richting "Dikke Linde": een parkeerplaats ten oosten van stad Groningen.
De MAG (Motorrijders Actie Groep) -klik op www.mag-nl.org - had motorrijders opgeroepen tot een protestactie tegen een z.g. "cable-barrier" die door de provincie Groningen langs het Winschoterdiep was gezet.
MAG stelt zich tot doel om wegen en bermen zo veilig mogelijk te maken voor de motorrijder. Te denken hierbij aan gladde belijningen op het wegdek, olievlekken en beschadigd wegdek, gevaarlijke snelheidsremmers en verkeersdrempels, berm-meubilair als borden en palen; kortom, alles wat voor motorrijders levensgevaarlijke situaties kan veroorzaken.
Doel van deze MAG Demo-Run was een opvallend protest tegen de "vangrail" gemaakt van stalen draden, geplaatst nabij Hoogezand.

De gehandicapte motorrijders van de Stichting MVG (Motorrijden voor Gehandicapten) olv Erik "Terugschakelen" Paskamp waren opgeroepen om het lot te visualiseren wat een onfortuinlijke motorrijder te wachten zou kunnen staan na een noodlottig in contact komen met de vangrail: verlies van armen en benen.
Om van onthoofding maar niet te spreken... maar daar hadden we niet zo gauw een lotgenoot voor beschikbaar...

Van het KorterMaarKrachtig Forum voor geamputeerden (klik forum.kortermaarkrachtig.nl) waren aanwezig Erik dus, Appie en de éénbeen zelf; en Henk en Petra in hun GoldWing zijspan.

De aanwezigheid van Appie Rietveld maakte grote indruk bij deelnemers en toeschouwers

Co LeDahu wordt geinterviewd door TV-Noord

De staaldraad vangrail is voor motorrijders natuurlijk een gevaarlijk onding.
Het effect van een onderuitgaande motorrijder die met 80 km/uur tegen die draden aan schuift laat zich eenvoudig te raden: vergelijk het met een eitje in zo'n "eiersnijder".... aan schijfies!!
En onderuitgaan als motorrijder doe je gewoonlijk niet expres... gebeurt natuurlijk door onvoorzichtigheid, maar ook door uitglijden op een oliespoor, uitwijken voor niet-oplettende automobilisten etc.

De MAG wil de voor motorrijders zeer gevaarlijke situatie van de staaldraad-vangrail z.s.m. weg hebben maar de vervanger van de Groningse gedeputeerde, lulletje Bleeker denkt daar anders over.
Deze Bleeker wordt betaald door ons allen maar doet net of hij gezond verstand en enige communicatieve eigenschappen mist.
Hij vindt de "eiersnijer" acceptabel omdat het de goedkoopste oplossing is in zijn ogen; mogelijk gevaar voor menselijke ellende en geneeskundige hulp maar effe niet meegerekend... zielige sukkel!
Van het complete bedrag aan geneeskundige hulp, revalidatie en protheses, uitgegeven na mijn motorongeval zou een fluwelen, van airbags voorziene vangrail om heel de provincie Groningen gezet kunnen worden... met gemak.

Moeten deze door ons allen duurbetaalde stropdas-imbecielen niet een voldoende dosis inlevingsgevoel hebben om argumenten van burgers in te schatten op hun inhoud i.p.v. ze af te doen als gezeur?
Toppunt van deze lul-met-stropdas is zijn opmerking: "... dan moeten ze het gas van hun Yamaha of Harley maar wat terugdraaien"... Alsof je met 60 km/uur door olie of uitwijken voor een tegenligger niet op je bek zou kunnen gaan... en een poot kan kwijtraken door een strakgespannen staalkabel!
Hoe stompzinnig moet je kunnen lullen om vervangend-gedeputeerde te worden in Groningen... dat lukt niet veel mensen! Nee... als Bleeker zelf motorrijder was, of zijn vrouw of zoon, dan hadtie wel anders gepiept.
De man zou juist blij moeten zijn met de melding van de gevaarlijk situatie ipv zich aangevallen voelen in zijn onnozele technische en financiele inzicht.
Als er door de "Bleeker-armen-en-benensnijder" een amputatieslachtoffer zou vallen, moet hem dat als sociaal betrokken mede-burger van Nederland toch minstens voor de rest van zijn leven de nachtrust kosten... de MAG bespaart hem dat noodlot en toekomstige slachtoffers van de "eiersnijer" veel leed.
Dus Bleeker: wees een Groningse Kaerel... geef toe dat je het fout hebt ingeschat en keer terug op je onjuiste beslissing om die kloten-vangrail te plaatsen... van een foutje toegeven gaat toch niet gelijk voor eeuwig je pik hangen?

Motoren worden gestald tegen de gevaarlijke "eiersnijer" vangrail

De staalkabels worden ingepakt met veel veiliger strobalen

Hoogtepunt van de georganiseerde MAG protestactie tegen deze Groningse "eiersnijer" was een oproep aan motorrijders om ter plekke de vangrail veiliger te maken met strobalen.

Ik schat dat er een dikke 200 motorrijders aanwezig waren die de actie strak maar duidelijk lieten verlopen.
TV Noord en SBS 6 hebben opnamen gemaakt en er waren diverse journalisten en fotografen van landelijke kranten aanwezig.
Erik, Appie (die daadwerkelijk een vangrail-slachtoffer is) en ikke zijn druk gefotografeerd en geïnterviewd... hou de media in de gaten komende tijd voor de nieuwe ontwikkelingen over deze verfoeide vangrail!

"Lookin' back
on the track
for a little mean leg"...
(vrij naar: George Baker Selection, 1966)

Eind september overkwam mij een bizar incident mij ertoe noopte om met spoed de hulp van de instrumentmaker in te roepen.
Na reeds enige noodsituaties van een onverwacht afhakende prothese te hebben beleefd, kan nu de maat niet voller.
Watskeburt is dit.

Afgelopen zaterdag stond ze nagenietend van een flinke rosbeurt voor de deur -de Harley- en moest ze nog slechts in de beschutting van de achtertuin worden geloodsd.
"Doe effe de poortdeur open en zorg dat het konijn niet ontsnapt", waren de instructies aan dochterlief, een boodschap die na 3x herhalen met oplopende stemsterkte tenslotte doel trof in het met MP3 muziek doorspoelde puberbrein... met wazige blik zette ze koers naar de achterdeur.
Starten die motor... teneinde effe slaksgewijs zonder helm in spijkerbroekie langs het achterompad de tuin in te rollen.
Reed ik de stoep af enneuhhhh... oké: effe gassûh (kan het niet laten natuurlijk) in z' n éérste, effe de co-jones over het zadel laten schuren. Nog voordat beide ballen van hun plaats rolden hoorde ik achter me dat bekende, alarmerende en hartslagversnellende geluid: "POK"
Keek direct omlaag en jah hoor: ik miste mijn vertrouwde verlengstokkie, het ontbrekende essentiele verbindingsstuk tussen broekspijp en voetsteun en dit deed mijn maag enige snelle wentelingen linksom draaien: sjah-it... het vermaledijde poot heeft afgehaakt ten zoveelste male.
Echter nu op een wel zeer ongelegen moment.
Lag een tiental meters achter me doelloos midden op de weg.
Wat een zinloze aanblik levert zo'n leeg kunstpoot op, eenzaam en verlaten op het asfalt, kan ik jullie zeggen... haast een surrealistich Salvador Dali tafereel.

Dit alles flitste mij dan wel split-second door het hoofd, maar belangrijker was: wat te doen... rondjes draaien totdat de benzine op is?
De versnellingspook zat buiten mijn ingekortte bereik dus neutraal-zetten: uhhh-uhhhh.
Langs een boom manouvreren en met de rechterkant ertegen aan laten vallen?
Euhhh... boom.... boom.... niet in zicht!
Ohhhhhkay... voorzichtig remmen terwijl ik de motor langzaam naar het langste been liet overhellen... en daar stond ik, zo min mogelijk bewegend zodat het fragiele evenwicht op deze wijze werd behouden.
Jffysteun uitklappen onmogelijk: het afgekortte linkerbeentje haalde dat bij lange na niet.
Ten einde raad en machteloos, slechts in staat een met koppelingshandel ion the track
for a little mean leg"..ngetrokken wankele status-quo te handhaven.
Goddank (en da's een groot woord uit de mond van een Atheist) had mijn dochter een vreemd.. maar toch bekend voorkomend voorwerp midden op het asfalt zien liggen. Leek op een voorwerp wat normaliter toch deel van haar vader uitmaakte?
Ze rende naar buiten, pakte het voor-zichzelf-begonnen loophulpmiddel op en draaide het zo goed en zo kwaad weer aan mijn stomperik.
AiAi websitevrienden... koude zweetdruppels volgden stuk-voor-stuk het rijtje wervels vanaf nek tot bilspleet; kan ik jullie openhartig verklappen.

Poot weer op de plaats, motor een wijle later niet minder, een koude Amstel in de knuist voor de schrik, resumerende: dit moet mij liever niet met 140 km/hr op de A1 overkomen!
Dus ben ik vandaag te rade gegaan bij mijn nieuwe prothesist Toufic van de "OIM Kastanjehof" voor een beter passend poot.

Voorlopig laatste km's op de Sportster.

Op een mooie zonnige dag begin oktober, heb ik mijn geliefde Harley bestegen en waarschijnlijk voorlopig de laatste km's op twee wielen onder me door laten rollen... wat een prachtig spel van laag inkomend zonlicht, flarden herfstnevel en bruinende bladeren ben ik aan voorbijgegaan!
Wreed heb ik telkens weer de natuur teleurgesteld en miskend door niet bij elk pastelgetint najaarstafereel te stoppen, stil te staan en te overdenken hoe mooi dit jaargetijde is. Vervuld en vibrerend, bezwangerd van leven.
Hoewel tevens doorwrocht van weemoed en doordrenkt van gedachten aan sterfelijkheid, maakt het genieten van voorbijgaan immer weer een blijde indruk op me.
Geen enkele periode in het jaar denk ik meer terug aan wat er is gebeurd en gaat gebeuren... eigenlijk is de herfst mijn oud-en-nieuw.


Zoals jullie weten, heb ik niet alleen een beperking doordat ik na mijn ongeval 40% korting kreeg op mijn linkerbeen, maar heb nog tal van andere ongemakken overgehouden aan mijn mislukte poging om een inkomend koekblik naar zijn eigen rechtmatige weghelft terug te trappen.
Eentje ervan is de gedeeltelijke fuctie- en gevoelsuitval aan mijn linkerarm en -hand.

Dat laatste is neuro-technisch niets meer aan te repareren en komt ook niet meer goed.
Een laatste poging om de verloren gegane grijpfunctie toch nog gedeeltelijk te herstellen door de duim te koppelen aan een -nog wel werkend- peesje met 'n andere functie, is half oktober operatief verricht.

Mijn plastisch chirurg dr. Haupt uit Zwolle is een bekend en zeer kundig hand-specialist. Hij heeft een peesje in mijn pols omgeleid en aan de basis van mijn duim gehecht. Tevens heeft hij nog wat overstrekkingsverschijnselen gecorrigeerd aan mijn vingers.
Het is uitert precies prutswerk met vlees en botweefsel wat veel tijd vergt en ik kan door mijn verstoorde zenuwknopen niet plaatselijk worden verdoofd, dus geschiedde alles onder algehele narcose.
Heb ik geen bezwaar tegen want ik vind dat inslapen zo'n geweldige gewaarwording... nee echt!
Met behoorlijk wat pijn werd ik wakker en kreeg prompt nog een dubbele shot morfine in mijn infuuzzzzzz sssjjjlekkkeerrrrr hoorrrrrr pffff...
De rest van de dag heb ik in een roes van halfslaap-bezopenheid doorgebracht; "mag ik nog wat mee voor thuis, sssszzzustertje?"

Dag later alweer werd ik ontslagen en loop voorlopig met mijn poot in 't gips voor 6 weken.
Hoewel... er is sprake van een speciale trainings-brace, maar dat hoor ik na een week bij de controle.
Later, door middel van fysiotherapie moet ik het nieuw aangesloten peesje gaan ontdekken als beweegfunctie van mijn duim. Dan zal pas blijken of al dit vlees-boetseren resultaat zal hebben.

Co op een high-neck kick-chopper

Check de vette achterslof!

Ja maar... komende 6 weken vervallen tot verdriet tal van activiteiten voor mij waaronder het geliefde Co-habiteren met mijn Harley.
Ter kleine compensatie van dit gemis mag ik soms rijden op de chopper-fiets van Maurits, vriend van mijn zoon.

Ben blij dat ik de peesomleggings operatie over de zomer heen heb geheveld.
Zoals bij alle voorgaande ingrepen krijg ik het volledige pakket mogelijkheden en complicaties voor mijn kiezen.
Verdovingen die niet werken, metalen stiften die in botten spontaan gaan wandelen of afbreken, hechtdraden die gaan ontsteken.
Een operatie van plm. 5 weken wordt al gauw het dubbele.

En dan heb ik het niet eens over de pijn en ellende, de antibiotica kuren en slaapgebrek. Waar deden we het ook weer voor?
Om mijn linkerduim weer tegenover elke andere vinger kunnen plaatsen, teneinde kleine dingen vast te kunnen pakken en manipuleren. Er is een pees uit mijn hand losgemaakt en aan de basis van mijn duim gezet en: verdomd, ik kan nu een beetje 'n pincetgreep maken! Wat dat betreft is de operatie gelukt.
Overstrekking van de drie vingers is tegengegaan door de peesjes iets om te leggen, hopelijk lukt dit ook.
En verder maar vertrouwen hebben of er weer een soepele beweging in mijn hand terugkomt wat op het moment is alles zo stijf dat ik niet eens meer een vuist kan maken.
Gelukkig heb ik de hulp van twee kundige hand-therapeuten op De Kastanjehof: Jannemien voor de ergo en Jessica voor de fysiotherapie.

Herkansing: weer op bevroren water... nu met één ski!

Begin dit jaar zijn mijn sneeuwsport experimenten anders afgelopen dan verwacht: na enige uren snowboarden moest ik mijn wintersport activiteiten onverrichterzake staken.
Via amputatie lotgenoot Herman kreeg ik een uitnodiging om met de VGW een instructie van skieën op één been te volgen.
Lotgenote Caroline kon via revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht voor toegangskaarten Snowworld Zoetermeer zorgen. Had mijn "partner-in-prosthesis-happenings" Ben Groen al bij eerdere gelegenheid zijn kunsten op één been en prothese getoond (dus op twee ski's), vandaag was ik zelf cursist éénbeen-skieën samen met Appie "LostLeg"... voor ons beiden de eerste les.

een bosje ski krukken van dichtbij

glijdend Nadine, vooraan Han: check de 2 standen van de ski-krukken

Op zaterdagmorgen betrad ik de sneeuwlaag, met in beide knuisten een ski-kruk. Dit is een elleboogkruk met onderaan een klein ski-tje wat in opgeklapte toestand de kruk laat gebruiken als loopmiddel; met het ski-tje horizontaal werkt de kruk als glij-, stuur- en remhulpmiddel.
Het karakteristieke gereedschap van de één-been-skieër. Een touwtje laat desgewenst het ski-tje ontgrendelen en omklappen.
Vermetel balancerend op de krukski's klikte ik mijn ene rechter skischoen vast op een enkele gladde lat... ik kon en wilde niet meer terug.

Direct overviel mij de sensatie dat er iets verschrikkelijk mis was met het contact van mij met moeder aarde. Ik schoof wil- en stuurloos heen-en-weer, met de kruk-skies moest ik de mafste capriolen uithalen om mijzelf in verticale positie te handhaven.
De kundige handen van Nadine sloegen te hulp om mij staande te houden en met zachte dwang van mijn charmante ski-juf slaagde ik erin om zijwaarts schuifje-voor-schuifje een steeds steilere helling te bestijgen... en in omgekeerde richting neerwaarts te beglijden.
Mensen, wat is dit leuk en wat was ik blij met de enthousiaste inzet van Nadine die mij in een paar uren tijd de eerste ijskoude kneepjes van het éénbeen-skieën bijbracht. Jaja, ijskoud... al na een half uurtje stroomde het warme zweet mij kolkend door de bilnaad van inspanning.

Nadine en Caro discussiëren welke kant ze op moeten

Co in afdaling onder toeziend oog van de juf

Ik ben trots op haar en... verliefd worden op je ski-juf: ik snap nou waarom (geintje hoor Nadine). Wat een geduld en plezier wist zij op te brengen om Appie en mij de juiste technieken bij te brengen, maar de rustige ingezette slaloms eindigden steeds in een ongecontroleerde racepartij... oké niet de bedoeling Nadine, maar wel leuk!
Mijn pijnlijke linkerhand belette mij om tot het eind van de dag door te stijgen en terugglijden. Lekker toch een aantal onstuimige afdalingen gemaakt, niet zelden eindigend onderaan de piste in een stuivende sneeuwwolk, mijn kouwe kont gebruikend als extra snelheidsvertragend oppervlak.
Dit wil ik meer doen en zou mijn onwillige hand niet hebben tegen gestribbeld, was ik begin 2006 zeker meegegaan op de speciale skivakantie voor geamputeerden naar Fügen, Oostenrijk met de VGW, klik: www.vgw-online.nl.

Bedankt Nadine en ook Han voor jullie belangenloze en bereidwillige inzet!


Ben laat zien hoe het ook prima kan op prothese en één echt been: dus twee ski's