Fataal Motorongeval

Woon-werk op de NightHawk.

Toen de NightHawk nog heel was..... op vakantie. Als je -zoals ik- veel van motorrijden houdt, dan spring je liever op je motorfiets dan dat je in de auto stapt. Er moet wel een serieus probleem zijn, wil ik mij niet tweewielig verplaatsen.
Erg slecht weer; zware, grote voorwerpen mee moeten nemen of nette kleding moeten dragen zijn zo van die redenen. Dan moet je wel met de auto. Zo niet, dan toch lekker op de brommûh?

Ik reed een geschikte fiets voor woon-werkverkeer: de Honda CBX-650 Nighthawk, eigenlijk de motor van mijn vrouw.
Pas had ik mijn Yamaha Fazer verkocht en "leende" de motor overal voor: lekker touren; vakantie in de Ardennen; maar vooral om zo vaak mogelijk vanuit Apeldoorn op mijn werk in Elspeet te komen
Prachtig rijdend over rustige wegen dwars door Veluwse bossen.


Tegenligger.

Het was droog voorjaarsweer die dinsdag 27 februari 2001. Bovendien had het gezin die avond de auto nodig voor verjaarsvisite, reden genoeg om 's-morgens de motor te pakken.
Ook om na werktijd heerlijk uit te waaien: met open helm lekker door de bossen rijden. Zeker na dinsdags de hele dag gewerkt te hebben, inclusief koopavond tot half tien. Dan heb je meer dan genoeg gelul aan je kop gehad. Dus rustig terugrijden en genieten, over de tweebaansweg van Elspeet richting Uddel naar huis.
In het donker door de bossen ben ik altijd extra op mijn hoede voor plotseling overstekende wilde varkens, reeën of ander wild: snelheid aanpassen en goed rondkijken

Overzichtsfoto van de plaats van het ongeval Een kilometer vóór ik Uddel binnen zou rijden zag ik mij drie auto's tegemoet komen, niks aan de hand. Maar toen de eerste was genaderd begon plotseling de laatste auto een inhaalmanoeuvre en kwam op mijn weghelft, vlak voor mijn neus.

Ik vloekte in mijn helm, remde en wilde in een reflex uitwijken. Tegelijk realiseerde ik mij dat hiervoor tijd en ruimte ontbrak en instinctief liet ik remmen los en ging staan op de voetsteunen van de motor.
Ooit deze actie geleerd op een Vervolgcursus Motorrijden, heeft mij dat waarschijnlijk mijn leven gered.
Tegelijk volgde de klap van de frontale aanrijding met de personenauto.

Detail van de uitgebandde motor tegen de boomIk werd over de auto heen gelanceerd, met motor die in de lucht explodeerde en brandend zo'n anderhalve meter naast mij tegen een boom vloog.
Zelf onbewust mijn val gebroken, bleef ik liggen, versuft op het asfalt.

Nooit vergeet ik de verschrikkelijke dreun door mijn lichaam met de benauwdheid daarna; ik kon door de ziekmakende klap tegen auto en asfalt geen adem meer krijgen. Alles draaide, geen onder of boven en toch gevoel. Geen licht of donker maar toch kunnen zien, geen geluid en toch de kop vol lawaai. Complete desoriëntatie van lijf en geest.... maar toch bij bewustzijn.
Was ik zelf tegen een boom geklapt, of voor een tegemoetkomende auto terechtgekomen, zou het veel beroerder met me zijn afgelopen. Mazzel..... ???


Eerste hulp.

De middelste auto stopte en de jonge vrouw die erin zat rende in paniek naar de dichtstbijzijnde woning om hulp te halen. Mij liet ze liggen, aannemende dat ik de klap niet had overleefd. Ze durfde eigenlijk niet te kijken hoe ik erbij lag. Toen ze terugkwam bij het ongeval hoorde ze mij kreunen en verleende eerste hulp.
Ik kon zelf mijn helm afdoen, maar niet overeind komen en me nauwelijks bewegen.

Zo ziet een NightHawk eruit nadat de allerlaatste druppels reservebenzine zijn opgebruikt Pijn drong vaag door, met scheuten. Vermengd met visioenen over hoe ik gered werd door witte wezentjes. Over een roerloos bevroren wereld, badend in een blauw licht. De wereld om mij heen hoorde niet meer bij mij, ik was opgenomen in een andere werkelijkheid. Voor een korte tijd, daarna keerde ik weer terug.
Ik voelde dat er iets serieus fout was met mijn benen en ademen bleef moeilijk.
De brandweer was snel ter plaatse, zette alles af, stabiliseerde mij en het lange wachten begon op de ambulance uit Apeldoorn. Door bloedverlies verloor ik steeds meer momenten het bewustzijn, steeds vaker vervaagde alles om mij heen.

Maar ik herinner mij het ongeval duidelijk en jaren later nog steeds. Kan mij alle gevoelens en indrukken nog goed voor de geest halen. Zie de hele gebeurtenis nog zo voor me in een serie korte beelden; een soort fotoreportage.
Vanaf het ongeloof over de plotseling inhalende auto: dit gebeurt niet echt.... niet bij mij.... ik ga NU toch nog niet dood? De vloek bij de zieke klap van de aanrijding.
Hulpeloos in rondtollende emoties liggen op het asfalt met al die mensen om mij heen. Hoorde ik nog wel thuis bij hen? Op hun wereld? Of was ik aan het vervagen in de eeuwigheid?
Bij de rit in de ambulance naar het Lukas ziekenhuis in Apeldoorn zag ik de verpleger naast mij zitten.
Steeds weer vroeg ik hem: "Wat is er met me gebeurd, waar ben ik?" Als laatste antwoord herinner ik me nog: "Man je mag blij zijn dat je nog leeft!"
Toen werd alles donker.

Fokke en Sukke