Prachtige uitdrukking voor helemaal in elkaar zitten: Multitrauma noemen ze dat. Da's als je na een ongeval als een zak met gebroken botten uit de ambulance op de onderzoektafel terecht komt.
In deze spannende situatie wordt zo snel mogelijk je lichamelijke toestand gecheckt door röntgenfoto's en andere onderzoeken.
Hoe deze hectische toestand bij binnenkomst in het Lukas Ziekenhuis te Apeldoorn voor mij is verlopen weet ik niet. Ik was er bij, maar ver weg in bewusteloze toestand.

Rond half elf zijn de eerste foto's gemaakt van hoofd, nek, borst, wervelkolom en bekken; standaard procedure bij zware motorongevallen. Een alarmerend bloedverlies en vochttekort werd geconstateerd en meteen is overgegaan met het verrichten van bloedtransfusie.
Middernacht werd met opereren begonnen en inmiddels waren Mieke, mijn vrouw en Michiel, mijn zoon al door de Politie opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Mijn toestand was zeer kritiek en met het ergste werd rekening gehouden.
Mijn moeder, broer, zwager en schoonzussen kwamen met spoed vanuit omgeving Utrecht naar het ziekenhuis.
Halverwege de operatie is een spoedzending bloed gevraagd aan een ander ziekenhuis: de voorraad was verbruikt. In totaal heb ik twintig zakken bloed gekregen.

Een nacht van koortsachtige spanning en wachten kroop voorbij. Half zes die ochtend werd verslag uitgebracht aan Mieke en wachtende familieleden: na ruim vijf uur opereren was de toestand stabiel. De verwondingen: zwaar letsel aan linkerbeen en linkerarm maar gelukkig geen schade aan inwendige organen of letsel aan hoofd, nek en wervelkolom. Mijn situatie was niet kritisch meer.
Gunstige diagnose, gezien de ernst van de aanrijding, er was veel ernstiger verwacht. Mazzel???
Ik werd overgebracht naar de intensive-care afdeling.

Op de IC werd ik in slaap gehouden. Na drie dagen werd ik wakker en keek in de wondermooie ogen van een blonde verpleegster. Dromen? Wat was er gebeurd? Wath-the-fuck deed ik hier?
Mieke begeleed me naar de verpleegafdeling. Ze vertelde me mijn verwondingen: verbrijzeld linkeronderbeen, gebroken bovenbeen en op verschillende plaatsen gebroken en verlamde linkerarm.
Geen inwendig-, hoofd-, rug- of bekkenletsel: het had allemaal veel slechter met me af kunnen lopen! Mazzel? Zeker!
Eer dat de situatie helder was voor mij gingen er dagen voorbij. De morfine maakte alles vaag, mistig en onrealistisch.

Ik had een goede conditie en een sterk gestel. Heeft een grote rol gespeeld en zou de maanden die gingen komen steeds weer van groot belang blijken.
"Wie zichzelf goed verzorgt, verzorgt geen rotte appelen"; zegt het spreekwoord toch?
Meer onderzoeken en operaties volgden en na 10 dagen werd ik vanuit Apeldoorn overgebracht naar het Sofia ziekenhuis in Zwolle.
Een team van plastisch chirurgen zou de plekken waar spierweefsel in mijn onderbeen was weggerukt opvullen met mijn rechterbuikspier.
Zou in dezelfde hersteloperatie uit mijn buik gehaald worden om mijn onderbeen te reconstrueren. Later gevolgd door een aantal operaties waarbij het scheenbeen verlengd moest worden.
Geen simpele ingreep, maar het maakte een zeer goede kans van slagen: 95% zo werd mij verzekerd.

Voorbereidende onderzoeken en behandelingen waren pijnlijk, vooral het ontzwachtelen om de wonden te spoelen.
Mijn been lag open tot op het scheenbeen vanaf net onder de knie tot aan mijn voet, je kon onder het scheenbeen door van de ene kant naar de andere kijken. Aan de buitenkant zat een externe fixatie als 'n soort trapleuning om met draadeinden de stukjes bot bij elkaar te houden.
Ik werd lekker aan een constant infuus van morfine gehouden -oejeeh mhan-. Mijn kuitbeen was zo verbrijzeld dat het direct al verwijderd was.
Twee keer per dag werden de vastgekoekte verbanden op mijn been losgeweekt en vervangen. De wonden werden gespoeld met azijnzuur of zo. Begon ook regelmatig te stinken door afstervend weefsel.
Ik leed pijn, pijn en nog meer.... ondanks de roes van de morfine.

Mieke kwam elke dag kijken, soms wel twee keer daags op bezoek.
Rond bezoektijd lag ik te wachten op het tikken van haar hakken. Haar lach, als ze binnenkwam, maakte mijn hartje blij. Houvast in een bed vol ellende.
Veel reacties van familie, vrienden en bekenden. Ik heb maar twee of drie bezoekuren niemand aan mijn bed gehad. Van Groningen tot Heerlen, van Zaandam tot Tukkerland kwam men mij steun geven. Honderden reacties; brieven, kaarten en e-mails; uit Europa, USA en Australië. Thuis zoveel telefoontjes, dat Mieke vaak de stekker eruit moest trekken.

We bewaren 4 plakboeken vol reacties en bladeren ze regelmatig door. Dan komt weer dat warme gevoel van verbondenheid met al die mensen boven.
De betrokkenheid van die onafzienbare stoet belangstellenden heeft ons als een ketting met menselijke schakels door die weken vol ellende getrokken.

Van de knaap, die mij heeft aangereden hebben we eigenlijk nooit meer wat gehoord. Zijn moeder heeft nog een paar keer telefonisch geïnformeerd, maar daar is het bij gebleven. Zo'n anderhalf jaar later is hij veroordeeld tot 1000 euro boete en 2 jaar voorwaardelijke ontzegging van de rijbevoegdheid.
Hopelijk is hij genoeg geschrokken om zich in de toekomst voorzichtiger te gedragen in het verkeer. Voor de rest kan hij de #@*&* krijgen!

Voor de reconstructie operatie moest ik nog een aantal ingrepen ondergaan om dood weefsel uit de open wonden te verwijderen en kreeg ik onderzoeken. Nodig als voorbereiding op het repareren van mijn gehavende been om daarna weer te kunnen lopen.
Donderdag 23 maart was de gedenkwaardige dag. Bijna een maand na het ongeval werd ik de operatiekamer ingereden voor de hersteloperatie. Spannend, maar de vooruitzichten op een goed verloop waren gunstig voordat de narcosevloeistof in mijn infuus werd gespoten. Vol goede moed telde ik mijzelf nog voor "3" in slaap.