Met een lach op de lippen en mijn vrouw Mieke naast mijn bed ontwaakte uit de operatie. Zij lachte niet...... vreemd, nu zouden we kunnen beginnen met mijn herstel?
De operatie euhhh... was mislukt, vertelde zij mij. Na 13 uur op de operatietafel met mij in de weer te zijn geweest, was het niet gelukt de spierlap uit mijn buik aan te sluiten op het bloedvatstelsel in mijn been. Mijn buikspier was ik dus kwijt; en mijn been-in-stukjes had ik nog. Alles alleen maar beroerder geworden.
De plastisch chirurg zat verslagen en vermoeid aan mijn bed. Legde mij de opties voor: een tweede poging tot reconstructie met een spierlap uit mijn rug of..... amputatie.

Maar wat nou? Wat nou amputatie? Een optie waar niemand ooit over had gesproken! Mijn uitgangssituatie was altijd zo goed dat met een dergelijke mislukking nooit rekening was gehouden.
Een revalidatiearts werd geraadpleegd om de consequenties toe te lichten. Hij adviseerde bij een amputatie een knie-exarticulatie: een "amputatie" door de knie. Omdat bij een onderbeenamputatie op zo'n vuile wond een langdurig en complex revalidatieverloop verwacht kan worden. Ik had een erg ziek been: een ongunstige uitgangssituatie voor een snel herstel en vlotte revalidatie. Met als resultaat een problematische stomp. Hij had het goed ingeschat, zou later pas blijken.

Klinkt gek, maar samen met Mieke was het besluit in een paar minuten genomen. Geen lange operatie met weer een verwijderde spierlap. Op de man af gevraagd, kon de chirurg mij maar een kleine slagingskans geven op een gunstig resultaat.
Dus: een knie-exarticulatie, meteen doen maar en weer werd ik in slaap gespoten.

Met ongelofelijke pijn kwam ik bij, die maar niet wegtrok. Of ik in een plas van pijn lag te dobberen, pijn omsloot mij, ik verdronk er bijna in. Duurde uren en tenslotte liet men mij weer in slaap vallen.
Wat later ontwaakte ik nogmaals en de pijn was gelukkig minder. Ik herinnerde mij langzaam waarom ik geopereerd was. Amputatie, ikke. Mijn leven zou er voorgoed anders uitzien: ikke invalide, met nog maar één been.
Mieke zat weer naast me en samen hebben we lang, stil met de handen in elkaar gezeten. Dicht tegen elkaar aan. De wereld buitengesloten.

Op een éénpersoonskamer kon ik rustig aan mijn veranderde lichaam wennen.
Een schok: er was geen knie-ex uitgevoerd. Op de operatietafel was toch besloten om tot onderbeenamputatie over te gaan. Mijn knie was door het ongeval beschadigd en opgezwollen. Door toch te snijden werd gevreesd voor infecties. Dan zou er nog hoger geamputeerd moeten worden als er iets verkeerd mocht gaan.
Betekende dat de zwaar beschadigde onderbeenstomp gereconstrueerd moest worden met veel operaties en huidtransplantatie.

Mijn arm kwam na de volledig verlamde toestand langzaam beweging en gevoel in terug. Moest blijven oefenen. Eerst grove bewegingen in mijn arm en langzaam kleinere bewegingen van hand en vingers.
Mijn hand was het ergste. Twee keer fysio- en ergotherapie per dag aan mijn bed, na veel pijn en moeite kon ik alleen mijn pink iets te buigen.

Een heugelijk moment kwam met Pasen. Had ik geen rekening mee gehouden, voor het eerst een dag en een nacht naar huis. In die luttele twee maanden was mijn leven beperkt tot een ziekenhuisbed. Waren mijn emoties verdriet, pijn, relativeren en liefde van bekenden.
Ik vertoonde mijn gebrekkig lijf aan de buitenwereld. Buiten de bescherming en verzorging van het ziekenhuis.
Mieke had een bed geregeld via thuiszorg, stond klaar in de woonkamer.
Alles net een droom.... een spook voelde ik mij. Rondwarend in mijn eigen omgeving, eigenlijk had ik dood moeten zijn.
Maar ik leefde wel! Temidden van mijn geliefde gezin ontdekte ik nieuwe dimensies van het begrip "thuisvoelen". Met liefde, zorgzaamheid werd ik omringd.

Twee belangrijke bronnen gaven mij kracht om door pijn, ellende en tegenslagen heen te knokken met vechtlust en optimisme .
Eerder zei ik: de liefde, warmte en belangstelling van mijn Mieke en de kinderen, familie, vrienden, buren, collegae, ex-collegae, zakenrelaties en allen die onverwacht naast mijn bed verschenen.

Doorknokken was ook het steeds terugdenken aan mijn militaire dienst bij het Korps Commando Troepen in Roosendaal. De tijd dat ik mijn groene baret behaalde.
Maandenlang lichamelijk en geestelijk afzien; toch doorgaan tot het uiterste, betekent later in je leven een houvast in moeilijke perioden. Weten dat je meer kan dan ooit voor mogelijk hield. Vertrouwen, hoop en kracht in jezelf ontdekken.
Blij dat ik toen de opleiding heb volbracht. Het afzien van toen, als 20-jarige, gaf mij kracht om door te gaan met genezen en herstellen. Mezelf er-weer-bovenop te vechten, ruim 30 jaar later.
Eens Commando- Altijd Commando!

Zou nog een maand na de amputatie duren, voordat de afsluitende operatie aan mijn stomp verricht zou worden. Eerst kreeg ik een week na de amputatie een "blow-out" van de slagader in mijn stomp. Het bloedvat sprong open, een dikke onderhuidse bloeding verscheen op mijn been. Pijn alsof mijn been openscheurde en direct van de afdeling gereden voor een spoedoperatie.
In de weken erna moest enige keren worden gesneden om dood weefsel uit de open stomp te verwijderen.
Voorafgaand aan het plaatsen van het transplantaat werd twee maal daags de stomp ontzwachteld en gespoeld. Mijn dagelijkse rituele marteling, zal ik maar zeggen.

Na een maand was de stomp geschikt voor een lap transplantaathuid, die van mijn linkerbovenbeen geschaafd werd. Dat poot zag er toch niet meer uit met al die lidtekens, kon nog wel wat bij. Of van af.
Uiteindelijk werd het transplantaat over de open wonden vastgeniet. Na 5 dagen bleek dat het gelukkig goed was aangeslagen.
Dertien operaties en twee maanden na de aanrijding was de tijd rijp voor de volgende stap: opname in het Revalidatiecentrum.