Welke voorstelling heb je van een Revalidatiecentrum als je er nooit eerder binnen was? Hoe moest ik met een pijnlijke, open stomp lopen? Ik kon niet eens in mijn bed omdraaien.
Het zou mij benieuwen, wat revalidatie voor me kon doen.
Ingepakt en vastgesnoerd in de rolstoel werd ik per taxibusje van Zwolle naar "de Kastanjehof" in Apeldoorn gebracht. Daar kwam ik op één kamer met nog 3 revalidanten. De bedden gescheiden door gordijnen. Er werd wat afgesnurkt en gekreund. Lekkere privacy, niet dus.
De revalidanten zijn voor het merendeel oud. Wist ik veel dat plm. 3% van geamputeerden hun been kwijtraken door een trauma als een verkeersongeval? Beenamputaties gebeuren het meest door de gevolgen van hart-, vaat- of suikerziekte; bij oudere mensen dus.
Veel andere revalidanten hadden CVA (herseninfarct). Waren gedeeltelijk verlamd, vaak in de war. Daarmee kon ik slecht praten.
Langzaam werd gestart met therapieën om mijn arm te mobiliseren terwijl mijn amputatiewonden nog verzorgd moesten worden.

De weekeinden mocht ik naar huis en begon de regelmaat terug in mijn leven te komen. Vaders nieuwe rol binnen het gezin was wennen. Vroeger actief en prominent aanwezig, lag hij nu hulpeloos in een hoekje.
Zoon Michiel en dochter Margot gingen heel goed met mijn handicap om. Ze behandelden mij eigenlijk precies als vóór het ongeluk. Papa was gewoon papa gebleven en ze gingen gelukkig wel door met hun eigen leven.
Natuurlijk hadden ze verdriet, natuurlijk ging het hen niet in de kouwe kleren zitten. Maar ze behandelden me er niet anders om. Ze waren net zo lief en bezorgd om me als altijd. Hoewel... natuurlijk toch wel meer, maar zonder me als zielig te behandelen. Maar ik bleef gewoon dezelfde persoon voor ze, ondanks mijn handicap. Zo had ik het eigenlijk het liefste. Wat een heerlijke kinderen!

Mieke verzorgde mij geweldig: met geduld, liefde en veel lachen in die weekeinden.
Natuurlijk had ook zij het moeilijk, maar toch konden we als vroeger lachen met elkaar. Een geweldig medicijn!
Het leven was duf in "De Kastanjehof". Gelukkig was het zomer en zat ik vaak heerlijk buiten bruin te bakken in de zon. Verzwakt door het ziekenhuisbed en operaties sliep ik veel. Ook overdag, ik had mijn rust hard nodig.
De afwisseling kreeg ik van veel bezoek 's avonds en soms overdag. Maar het waren saaie maanden.

Problemen met de stomp.

Door de open wonden op mijn stomp kon ik geen "opblaasprothese" aan. Dit is een tijdelijke loopvoorziening waarmee je in de brug al kan leren lopen. Met een soort luchtzak wordt een ijzeren voet aan je stomp bevestigd. Voorlopig niet geschikt voor mij.

Na enige tijd lekten druppeltjes etter uit een klein plekje vooraan op mijn stomp: een fistel.

Een ontstekingskanaaltje waardoor vocht van een diepliggende ontsteking in mijn scheenbeen-restant aan de huidoppervlakte kon komen. Weer een complicatie waardoor dragen van een prothese voorlopig niet mogelijk was.

In de brug stond ik gewoon op één been -een uur lang tijdens de loopgroep- en deed ik oefeningen: door de knie zakken, schoppen enz.
Moest erg wennen aan het ontbreken van mijn linkerbeen. Regelmatig stond ik op en wilde op twee benen gaan staan. Dan viel ik en ging even het licht uit. Lag ik op de grond met een pijnlijke stomp. Alle begin is moeilijk.
Mijn arm werd met dagelijkse therapieën los gemaakt, deed me behoorlijk pijn. Schouder en pols moesten bewegelijk worden gemaakt met rekoefeningen en massage.

Vakantie in het ziekenhuis.

De fistel wilde niet genezen en ik werd midden in de zomer opgenomen voor een correctie operatie aan mijn stomp waarbij tevens de fistel werd verwijderd. Aansluitend moest ik nog vier weken opgenomen blijven met infusen om de bacterie in het bot om zeep te helpen. Lekker even eruit naar het Lukas ziekenhuis!
Toen ik na een maand terugkwam in het revalidatiecentrum, werd besloten mij een interim-prothese aan te meten. Een prothese met een stijve knie die zodanig afsteunde op mijn bovenbeen, dat de stomp nergens belast werd. Kon ik mij tenminste lopend gaan verplaatsen.

Werd het behoorlijk zat tussen mijn antieke mederevalidanten, de verpleging merkte dit ook.
Inmiddels was mij bijgebracht hoe ik in de buitenwereld kon verplaatsen en in de meeste situaties redelijk kon behelpen. De tijd was rijp om de revalidatie poliklinisch voort te zetten.
Begin oktober was mijn ontslag na vijf maanden klinische revalidatie in "de Kastanjehof" en ging naar huis.

Heb heel wat uurtjes in de grote revalidatiezaal van De Kastanjehof doorgebracht.

Betrokken Kastanjehof Therapeuten en Medewerkers.

Yvonne en Annette

De revalidatie moest mij na het ziekenhuis behandelen en voorbereiden op teruggeworpen worden in de grote buitenvijver. Kon niet zelf uitkiezen waar ik naar toe wilde. Omdat ik geen idee had welk centrum goed was. Er was ook maar één centrum in de omgeving. Ben je dus van afhankelijk en dat was in mijn geval "de Kastanjehof" in Apeldoorn. Moet zeggen: ik heb het getroffen, zonder meer. Het Kastanjehof-team van therapeuten en medewerkers heeft me goed geholpen. En nog steeds. Revalidatiearts Klaas Vlaanderen, betrokken en meedenkend. Tijd voor lange en kritische verhalen en ideeën. Behandelingen en inspiratie van fysiotherapeuten Francoise, Jessica, Henk, Erik; voetballen met Sibco. Met ergotherapeute Jolan kreeg ik weer veel van mijn handfunctie terug met hard werken en toch lachen (en natuurlijk Miriam). Van Yvonne en Annette relaxte, doelmatige maar wel oergezellige behandelingen. Arbeidstherapeut Ronald leerde mij houtdraaien: geweldig te doen bij urenlang gezellig lullen over motoren.

Van Leo en Arno leerde ik weer manieren om sportief bezig te zijn, zoal tafeltennissen in de rolstoel, opnieuw zwemmen; handbiken en weer proberen hard te lopen.
Willy en Kick hadden leerzame gesprekken met Mieke en mij. Later heb ik heerlijk zitten filosoferen met Maatschappelijk Werkster Nienke, die mij zelfs inspireerde tot het schrijven van Haiku's.

Allemaal vriendelijke en deskundige mensen die mij met vakmanschap, enthousiasme en meevoelen langer dan drie jaar revalideren intensief hebben begeleid in een vertrouwde sfeer.
Ik ben ze bijzonder dankbaar voor hun inzet om mij met mijn handicaps weer zo goed mogelijk voorbereid in de maatschappij te laten instromen.