Weer Terug in de Wereld der TweeBeners.

Met rolstoel en Taxibusje.

Co LeDahu trots met stomp in rolstoelInmiddels zeven maanden van huis geweest, werd ik losgelaten in het dagelijkse- en gezinsleven. Met beperkingen moest ik mij thuis een nieuwe, andere plaats in de boze buitenwereld verwerven. Spannend!
Doorrevalideren bleef ik wel, maar nu als poliklinische revalidant. Elke dag gehaald en gebracht per taxi naar "de Kastanjehof".
Co was invalide, duidelijk te zien: raar been en arm, verplaatsen met rolstoel en krukken. Maar ook niet zichtbare beperkingen, moeilijker om aan wennen.
Zoals vermoeidheid, verdriet en sufheid, vergeetachtigheid en dagdromen, fantoompijn. Moest veel praten en aangeven waarin ik was veranderd.
De verzorging van Mieke werd minder nodig, ze kon haar verpleegstersrol nu wel loslaten en wennen te leren vertrouwen op mijn zelfstandigheid. Moeilijk, maar deed ze goed. Ondanks dat ik soms tot over mijn grenzen ging en uit de rolstoel viel of van mijn krukken lazerde.
Het gezin zag langzaam een veranderde echtgenoot en vader in hun midden, zouden ze er ooit aan gewend raken?.

Medisch bleef ik bezig: tussendoor nog een operatie aan mijn arm, want de botdelen van mijn spaakbeen wilden niet aan elkaar groeien: een plaatje erop geschroefd. De fistel was na de stomp operatie verdwenen, ik kreeg er wel weer een andere voor terug. Groter en dieper zelfs.
Zo diep, dat ik tweemaal daags zelf een slang erin moest steken en doorspoelen totdat hij dicht zou groeien.
Een andere complicatie: de geopereerde, dichte fistel was een stuk huid verkleefd aan het scheenbeen. Werd pijnlijke gemasseerd en voorlopig moest ik mijn interim-prothese blijven dragen.



Rijbewijs Terug.

Co LeDahu loopt in moeilijk terrein.Nadat ik naar huis was gegaan, heb ik mijn rijbewijs weer aangevraagd. Er moest gelest worden in een auto met automaat en twee maanden later reed ik af bij het CBR: positief! Gelukkig niet meer afhankelijk van de taxi: ik kon zelf weer rijden.
Het terugkrijgen van het motorpapiertje was een langer en ingewikkelder verhaal. Moeilijker ook, maar hierover meer op de pagina Motorrijden.

De tweede fistel groeide dicht en ik kon een nieuwe prothese aangemeten krijgen. In plaats van de kachelpijp.
Eindelijk op een normale manier kunnen gaan lopen. Men was bang, dat ik door mijn gefixeerde kniegewricht een verkeerde techniek aan zou leren.
De kleinere prothese zat beter dan de kachelpijp: buigen van de knie gaf grotere vrijheid van bewegen. Lopen leek alleen nergens meer naar. Moest veel verbeteren door trainingen en oefeningen om verkeerde looptechniek af te leren en het verzwakte spierkorset rond mijn bekken te verstevigen.

De verkleving werd met masseren niet beter en besloten werd het los te snijden. Betekende weer een operatie, genezen en uitstel van oefeningen en therapieën.
In de tussentijd revalideerde ik iedere dag vrolijk verder. Arbeidstherapie met houtbewerken. Sporttherapie met tafeltennissen in de rolstoel en indien mogelijk op prothese.
Natuurlijk hield ik ergotherapie en fysiotherapie. Met fitnessapparatuur trainde ik fanatiek om verloren gegaan spierkracht terug te winnen.

Inmiddels was ruim een jaar verstreken na mijn amputatie en wilde ik de mogelijkheid bekijken om mijn werk gedeeltelijk te hervatten.
Met een reïntegratiebureau werd een herintreders plan opgezet en ging ik wekelijks een halve dag naar mijn werk.
Althans: was de bedoeling. Steeds kwam er wel weer wat tussen aan onverwachte therapie of doktersbezoek, of ik was gewoon hartstikke moe.
Want dat merkte ik vaak: soms was ik kapot na een halve dag revalideren, of 's-morgens al bijna mijn bed niet uit kunnen komen. Moest wennen veel minder aan te kunnen kon dan voor het ongeluk. En dat, wat ik vroeger deed zonder erbij na te denken, nu heel veel moeite kostte.

Tafeltennissen met


Twee jaar revalideren en nog niet klaar.

Nadat verklevingen los kwamen door fysiotherapie en lopen met een Gel-liner, kon ik druk gaan loop-trainen. Door inspanningen werd de stomp kleiner en brak het moment aan voor een nieuwe -mijn derde- prothese.
Hierin kreeg ik een dikke siliconen liner (stompkous) omdat men bang was de huidplastieken en het littekenweefsel op de stomp stuk te lopen. Looptechniek ging steeds beter; therapeuten en prothesemakers waren enthousiast over mijn vorderingen.
Na enige maanden liep ik zo makkelijk, dat een "sportieve" prothese aangemeten kon worden. Ik gaf zelf aan meer sportieve mogelijkheden te willen.
In overleg stelde de Össur leverancier een geavanceerde prothese samen en deze zou voor mij de weg vrijmaken naar een actieve toekomst......
Helaas, de prothese bleek niet goed te werken en ik kreeg als complicatie ernstige krampen in mijn stompkuit, die uitstaalden naar mijn bovenbeen. Maximale afstand die ik kon lopen was zo'n 50 tot 70 meter. Niet verder. Daarna moest ik rusten.

Met alle complicaties en vertraging in herstel was mijn revalidatie juli 2003, twee jaar na opname in "De Kastanjehof" nog steeds niet beëindigd. Vanaf dat moment werden de therapieën tijdelijk stopgezet in afwachting van reconstructie van mijn stomp.
Na een serie onderzoeken, operaties en het herstel daarna zou pas een half jaar later, begin 2004 de therapieën weer hervat worden.