Na eenmaal grotere afstanden te kunnen lopen met mijn laatste prothese kreeg ik steeds na enige tientallen meters krampverschijnselen in mijn kuit. Pijn die uitstraalde naar mijn bovenbeen en kon geen stap meer doen.
Etalagebeen noemen ze dat. Omdat mensen met deze verschijnselen steeds stilstaan om zogenaamd "in een etalage te kijken". Maar eigenlijk wachten totdat de kramp wegtrekt.
Ik moet één tot vijf minuten wachten tot ik verder kan.
Eerst werd gedacht dat de prothese te krap zat en werd steeds een stukje van de koker afgehaald. Sibco, een fysiotherapeut herkende dit verschijnsel als etalagebeen (claudicatio intermittance) Er moest ergens een defect in de bloedsomloop van mijn stomp zijn, vernauwing of verstopping. Vreemd, volgens onderzoeken was mijn bloedvatstelsel in perfecte conditie.
Angiografisch onderzoek (contrastfoto van bloedvaten) wees anders uit: de hoofdslagader in mijn onderbeen was bij hersteloperaties uit mijn stomp verdwenen en hield zo'n 10 cm. boven mijn knie op! Geen wonder dat de genezing traag verliep, dat ik de krampen kreeg bij beweging van mijn stomp.
Gelukkig heeft het lichaam veel natuurlijke omleidingen gevormd door kleinere adertjes te vergroten (op de foto te herkennen als een soort "kurketrekkertjes") zodat de stomp toch van bloed wordt voorzien. Statisch gezien voldoende, maar dynamisch -als er arbeid wordt verricht- is de bloedtoevoer te weinig.
Operatief niets meer aan te doen, zeiden de specialisten. Geen kans op verbetering door bloedvat reconstructie. Door plastische chirurgie moet de stomp gereconstrueerd worden zodat ik ermee kan trainen, zonder dat het huidoppervlak stukgaat.
Trainen kan de doorbloeding verbeteren. Door volgen van een trainingsprogramma: elke dag op een loopband, zolang dat je door de optredende kramp heenloopt. Niet stoppen bij kramppijn.
De bloedvatomleidingen, die in plaats van de ontbrekende slagader zijn gevormd, worden "opgepompt" en de bloedtoevoer naar de spieren verbetert. Een langdurig, pijnlijk en vermoeiend proces. Volgens onderzoek is de bloedcirculatie door de omleidingen goed genoeg om verantwoord in de stomp te kunnen snijden.
Niet onbelangrijk, anders was opereren niet eens mogelijk.
Huidlap Overzetten.
Na een tweede mening gevraagd te hebben bij het VU-Ziekenhuis in Amsterdam voor de bloedvatreconstructie en een second opinion in het Sofia in Zwolle voor de stompherziening werd een plan opgesteld.
Zoals gezegd, was de stomp al 8 maanden stuk aan het tibia-uiteinde.
Genezing zat er niet meer in, de wond was een drabberige bindweefselmassa geworden. Groeide niet eens een korst meer op.
Geen verbetering te verwachten en ongeschikt om te belasten met een prothese.
De huidige lap huidtransplantaat voorop de stomp is te teer, de rest van de huid heeft teveel littekenweefsel. Het tibiarestant is te scherp en de spierlap zit verkleefd. Dit alles resulteert in een stomp, die te snel stukgelopen wordt.
Het huidtransplantaat, een dunne afgeschaafde huidlap (vrije lap) die een maand na de amputatie op de open stomp was gehecht en gelukkig goed vastgegroeid na verloop van tijd. Maar deze uiterst dunne de huid zal zich nooit ontwikkelen tot een huidlaag met normale structuur en dikte. Belasting van een prothesekoker met druk en vochtvorming blijft voor zo'n dunne huid een probleem. Dat bleek uit mijn complicatie.
September 2003 werd besloten om transpositie van een huidlap (overzetten) vanaf mijn goede been naar mijn stomp te verrichten. Operatie met een transplantatie door het tijdelijk vastzetten van beide benen.
Zie voor deze ingreep pagina Nieuwe Ontwikkelingen 2003.
Ook arm en hand nog.
Zogauw het hele traject van stompreconstructie, genezing, nieuwe prothese aanmeten en revalideren is afgerond, volgt een operatie aan mijn linkerhand.
Na revalidatie heeft de motoriek van de linkerschouder en -arm zich grotendeels (voor plm. 85%) hersteld. Alleen de linkerhand is niet goed gekomen. Het gedeelte: duim, wijs- en middelvinger zijn qua beweging, kracht en gevoel zo'n 40% van vroeger. Is na ruim twee jaar ook niet verbeterd.
Tweede mening in het Atrium Ziekenhuis te Heerlen, gespecialiseerd in Plexus Brachialis defecten, biedt hiervoor ook geen goede oplossing. De beste mogelijkheid die zij kunnen geven is een operatie waarbij de pezen van de slechte vingers aan goede spieren in mijn onderarm worden gezet. Kracht en gevoel worden hierbij niet verbeterd. Wel de mobiliteit en de functionele inzetbaarheid van de linkerhand.
Deze operatie kan pas uitgevoerd als de mobiliteit van het linkerbeen stabiel is. Mijn hand gaat na de ingreep 4 weken in het gips. Dan kan ik me niet met krukken of rolstoel verplaatsen.
Knie tenslotte.
Bij het ongeluk zijn voorste en achterste kruisband van mijn geamputeerde been losgescheurd,
Dat werd meteen na het ongeval op de IC opgereden al aan Mieke verteld. Was, gezien mijn verwondingen toen, van ondergeschikt belang.
Bij het leren lopen met protheses ging dit wel meespelen in mijn beperkingen. Ga ik staan of balanceer ik met gebogen knie; of als ik de trap op- en afloop doet dat pijn in mijn knie.
Voorlopig een minder belangrijk facet in mijn herstel. Aan het eind van mijn revalidatie moet er wel degelijk gekeken worden in hoeverre een hersteloperatie aan te bevelen is om mijn kniefunctie weer optimaal te krijgen.