Het rechterbeen ziet er behoorlijk gehavend uit na het verwijderen van een complete huidlap.
De huidlap die is verwijderd van het rechterbeen, hier aan de stomp gehecht.
(foto's Gerard Schoutsen)
Hele maand januari trainde ik veel om weer mijn rechterbeen goed te kunnen
gebruiken. Ging goed, eind van de maand kon ik weer bijna net zoveel als voor de
transplantatie.
De huidlap was inmiddels goed doorbloed via de nieuwe plaats
op de stomp. Het restant van de voormalige verbindingsstreng met het linkerbeen
hing er nog bij en moest weggesneden worden, strakgetrokken en netjes
afgehecht.
Op 21 januari werd deze ingreep met een dagopname verricht.
Helaas kreeg ik een week later een infectie in de vorm van wondroos bij de
hechtingen: koorts, pijn en een opgezette stomp. En het zag er allemaal zo mooi
uit toen de operatieverbanden waren weggeknipt.
Maar oké, niets aan te
doen. Antibiotica slikken en uitzieken. Er was door ontstekingsvocht een grote
ruimte binnen de stomp ontstaan, die ik zelf door moest spoelen. Twee maal daags
een slangetje erin en flink de druk erop met een injectiespuit tot er schone
vloeistof uit de wond komt. Elke week terug naar Zwolle voor controle en maar
zien hoe het zich herstelt.
Het rechterbeen ziet er behoorlijk gehavend uit na het verwijderen van een complete huidlap. | De huidlap die is verwijderd van het rechterbeen, hier aan de stomp gehecht. (foto's Gerard Schoutsen) |
Februari en maart: veel penicilline
slikken en wachten... en wachten.
Het beest in
mijn stomp wat de narigheid veroorzaakte werd door een kweek ontmaskerd. De
bacterioloog schreef een gerichte antibioticakuur voor die ik, samen met de
andere door moest blijven slikken. Moest wel wekelijks naar Zwolle op het
spreekuur van de chirurg komen.
De bijverschijnselen waren vermoeidheid en
slapeloosheid. Halverwege februari werd de koorts minder en aan het eind van de
maand waren de rode zwellingen van de ontsteking verdwenen. Nu nog wachten tot
de opengetrokken wonden zouden dichttrekken en dan kon ik eindelijk verder met
de revalidatie.
Ik ben de laatste weken toch te actief geweest en dat heeft
wel mijn goede rechterknie overbelast. Teveel en verkeerd opstaan volgens de
fysiotherapeut.
Hij werkt eraan met massages en ik moet meer vanuit de
rolstoel doen. Niet steeds teveel gaan staan en zitten, maar blijven
zitten!
De wonden zijn intussen druk bezig te herstellen. Maar omdat ze vrij
diep waren zal het nog een week of zes duren eerdat ze volledig genezen zijn;
ongeveer eind april dus.
 Össur Seal-In liner (Bron: Össur) |  Össur FlexFoot Modular III (Bron: Össur) | De voorbereidingen voor een
nieuwe prothese zijn op gang gebracht. Over de onderdelen zijn revalidatiearts
Klaas, instrumentmaker Martin en ikzelf het eens. In ieder geval moet het een zo licht mogelijk geheel worden, omdat ik snel krampen in mijn stomp krijg als ik spierarbeid moet verrichten. Als de prothese zo licht mogelijk van gewicht wordt gemaakt, wordt mijn actieradius dus groter. Mijn volgende kunstpoot wordt opgebouwd uit: het nieuwste model siliconen stompkous met vacuümring en een actieve koolstofvezel sportvoet type FlexFoot Modular III; beide van de firma Össur. |
|
De 26e maart is er een gipsmodel van mijn stomp gemaakt.Over twee weken is de prothese zover dat ik
hem kan passen en natuurlijk komt er weer een H-D plaatje op, zal niet waar
wezen!Voordat ik weer kan lopen op mijn nieuwe poot moet ik toch even wachten
totdat de wonden helemaal zijn genezen.Ben wel benieuwd en het zal eindelijk 'ns
tijd worden ook, na een jaarlang gekloot met een kapot poot. De laatste maanden heb ik met het verplaatsen natuurlijk zoals vaak mijn krukken gebruikt. Maar om overbelasting van voet en vooral polsen te voorkomen, beweeg ik mij toch veel voort in de rolstoel. Gelukkig heb ik sinds een paar maanden een sportmodel rolstoel. Dat maakt het voor mij makkelijker om me neer te leggen bij de gedachte invalide te zijn. Het rollen in mijn Harley-Davidson stoel gaat lekker snel en wendbaar. En ik kan makkelijk op mijn achterste wieltjes balanceren, staat wijs (uitslovert)! |  H-D sportrolstoel |
April: wat een gewaarwording, weer op 2
benen.
Begin april was het grote moment dat ik mijn nieuwe prothese kon
passen.
Martin van de OIM Kastanjehof had weer voor een speciaal model, H-D
design koker gezorgd, dit keer in het zwart. Omdat mijn nieuwe, superlichte Modular III
sportvoet moeilijk af te stellen is, monteerden we zolang mijn oude vertrouwde
Ceterus-voet onder de prothese.
Was wel zwaarder, maar eenmaal goed afgesteld
konden de instellingen later makkelijker overgenomen worden op de Modular III voet.
En ik moest toch eerst aan de liner en koker wennen.
Spannend moment toen ik langzaam met mijn stomp in de koker zakte om de lucht eruit te "pompen" via
het kleine ventiel.
Toen voorzichtig opstaan van de stoel, want sinds 5 maanden moest ik
weer proberen mijn linkerknie met mijn lichaamsgewicht te belasten en ik
schrok me kapot, deed hardstikke pijn!
De eerste stappen waren onwennig,
pijnlijk en wankel. Maar na een half uurtje afstellen van de prothese bleek dat
ik mijn loopmotoriek nog niet was verleerd. Ik kon me zonder stokken makkelijk
bewegen op het nieuwe poot! Steeds, na een tiental meters sloegen de krampen nog
wel toe en ging ik zitten om uit te rusten.
Natuurlijk hield ik het poot veel
langer aan dan de bedoeling, ik vond het veel te prachtig om weer zonder krukken
of rolstoel over de aardkloot te bewegen.
Na het uittrekken van het poot zag de stomp er goed uit, de wond
was niet groter geworden en de huid niet geirriteerd.
Nu voorzichtig elke
dag een uurtje wennen met kleine stukjes lopen. Het systeem met de nieuwe
vacuümliner schijn bij mij goed te werken. Zit stabiel en spelingsvrij vast aan mijn
stomp en rond mijn knie heb ik niet die strak zittende manchet.
Nee,
voorlopig ziet het er niet slecht uit en kan ik er best voorzichtig optimistisch
over zijn.
Na mijn Harley 'n lekkere voorjaarsbeurt met verse olie te hebben gegeven, zijn de eerste kilometers op 2 wielen weer onder me weggerold.
Het aangepaste hak/teen schakelpedaal is verder afgewerkt en moet -als het goed werkt- nu alleen nog opnieuw verchroomd worden.
Op advies van kenners heb ik een valbeugel gemonteerd. Mocht ik op mijn plaat gaan met mijn goede been onder de motor, dan kan ik er toch nog makkelijk onderuitkomen. Je moet er maar opkomen.
Maar wat heb ik weer in een heerlijk lentezonnetje allerjezus zitten genieten, op de kronkelende dijkweggetjes lekker tokkelend langs de IJssel, hahaha! En ondanks mijn kouwe klauwe!
Nieuwe FlexFoot H-D prothese |
Geweldig, mijn nieuwe prothese heeft vandaag, 20 april door Martin de uiteindelijke opbouw gekregen -klik op de foto voor details. Nu heeft Martin de ultra-lichte Modular-III (is alleen maar een soort L-vormig gebogen lat van koolstof vezel) voet onder de zwarte H-D koker gemonteerd i.p.v. mijn oude vertrouwde Ceretus FlexFoot. Qua dempingscomfort lever ik wel in op mijn zeer uitgebreide vorige voet... maar wat een verschil in gewicht! De energieteruggave bij het terugveren van dit Modular III model FlexFoot is wel weer groter dan bij de Ceterus. Affijn, de komende tijd ga ik deze combinatie uitgebreid uittesten. waarbij ik wel moet uitkijken om mijn kersverse stomp niet teveel te belasten! Natuurlijk staat de Ceterus tijdelijk op non-actief in de kast totdat ik door training met deze ultra-lichtgewicht voorziening de bloedvaten in mijn stomp voldoende heb "opgepompt". Dat wordt de komende hard trainen met pijnlijke krampen in mijn stomp, maar ik heb veel zin om weer 'ns ouderwets aan de slag te gaan! 
Special Design H-D koker |
Zoals vorig jaar duidelijk geworden, was kamperen met de tent voor ons verleden tijd.
Met 'n kunstpoot kruipen in de tent of omdonderen met tentstokken en al was waardeloos. Dus hebben we besloten om een caravan aan te schaffen.
Niet zo'n erg grote want de kinderen gaan binnenkort toch zelf op vakantie en wat moeten we dan nog met z'n tweeen in een grote sleepkeet?
We liepen tegen een leuk modelletje aan, compleet met voortent. Het verplaatsen met en zonder prothese gaat binnen de caravan erg goed. Ik kan me makkelijk vasthouden enzo.
Om alles 'n beetje uit te proberen zijn we het voorseizoen op een camping in de Achterhoek gaan staan. Mooi plekkie in een wonderschone omgeving; prima uitvalsbasis ook voor motorritten in de Heimat!
Tot nu toe zijn we er al een paar weekeinden geweest en bevalt het prima, zowel met prothese als op krukken kan ik me goed behelpen.
Mei:
het lopen op m'n nieuwe poot gaat goed!
Zo goed zelfs, dat ik vaak mezelf moet dwingen om hem vroegtijdig uit te trekken, om niet over te belasten.
Op wat kleine ontvellingen en blaren na, reageert de stomphuid haast niet op de langdurige belasting.
Alleen de krampverschijnselen zijn nog gelijk aan eerst. Na zo'n metertje of 50 moet ik rusten, want dan kan ik niet verder van de pijn.
Benieuwd of dat nog kan verbeteren. Voorlopig gewoon blijven trainen en afwachten hoe het over langere tijd gaat.
De Seal-In siliconen stompkous.
Over deze nieuwe voorziening moet ik toch even een technisch verhaal kwijt aan lotgenoten en mede-geamputeerden.
De nieuwe Iceross Seal-In liner bevalt qua dragen goed.
Voor degenen die hiermee niet zo op de hoogte zijn: deze "liner" is een 3mm dikke siliconen stompkous, die je strak over de stomp trekt.
Daarna kun je de prothesekoker eroverheen aantrekken.
Bij de Seal-In liner zit een vastgegoten ring om de siliconenkous die zorgt voor een luchtdichte afsluiting.
Door deze ring druk je de lucht onder in de koker weg via een ventieltje dat alleen de lucht eruit laat en niet terug erin.
Daardoor zitten koker en liner bij dit systeem meteen stevig vastgezogen aan je stomp.
Aantrekken van de "Seal-In" vacuüm siliconenliner |
Zoals gezegd reageert de stomphuid positief en heb ik zowat geen zweetvorming. Verdere voordelen: doordat er geen kniemanchet nodig is voor de vacuümafsluiting heb ik meer beweeglijkheid met het buigen van mijn knie. Die shit-manchetten gingen bij mij altijd snel kapot en liep ik weer zonder vacuüm rond te stappen... nee, een waardeloos systeem! De koker zit nu veel vaster en geeft daardoor een directer contactgevoel met lopen. Bovendien is het systeem lichter zonder extra manchet en de zweetvorming is minder omdat het bovenbeen minder bedekt is. Nadelen zijn er ook, hoe kan het anders: het Össur vacuüm uitstootventiel is bijvoorbeeld 'ns verkeerd in elkaar gezet en het viel uitmekaar toen ik op mijn Harley-Davidson aan het rijden was. Dan zit je met een kunstpoot die niet vast meer aan je stomp zit, kan gevaarlijk zijn! Daarom zorg ik dat ik altijd een reserve-ventieltje bij me heb. |
Je moet dus als (toekomstig) gebruiker van een Seal-In liner ermee rekening houden:
als tijdens het dragen eenmaal je vacuüm wegvalt is er niets meer wat de prothese aan je stomp houdt, behalve klemming -als die er is (bij een conisch gevormde stomp dus NIET!)
Kan gevaarlijke situaties opleveren bij sporten, tijdens werk of zoals bij mij: gedurende het motorrijden.
Verder is ook het opvullen van teveel aan vrije ruimte door het slinken van de stomp niet zo eenvoudig.
Dat gaat niet zo makkelijk met b.v. even een extra stompkousje er overheen aantrekken.
Om het vacuüm te behouden moet je zelf een beetje experimenteren met een kapotgeknipt katoenen stompkousje.
De 7e MMvG tourrit.
Het weekeinde van 14-16 mei werd de jaarlijkse motorrit voor "Protheseridders" van de MMvG weer gehouden in Eifel en Ardennen.
Dit jaar was alweer de zevende versie van de tourtocht, die is bedoeld voor motorrijdende dragers van arm- en been prothesen of orthesen; en mensen met andere lichamelijke beperkingen die ooit via het MMvG project in Assen hun A-papiertje hebben (her)gescoord.
Zowel het weer als de sfeer waren fantastisch en hebben we rijdend over kleine en onbekende wegen het landschap in lentepracht bewonderd.
Na drie dagen en 750 km's te hebben opgetrokken met lotgenoten zijn alle deelnemers gezond en met complete motor weer thuisgekomen.
Om het verslag van deze MMvG 2004 tourit lezen, klik op de foto...
Juni: lekker lopend de zomer in?
Het lopen gaat steeds beter. Ik kan nu voor langere tijd de prothese aanhouden zonder dat het huidoppervlak van de stomp beschadigd wordt.
Moet wel een beetje rustig aan blijven doen, niet forceren (moeilijk hoor, ik kan inmiddels weer zo veel!).
Doordat ik nu meer beweeg gaat het spiervolume van mijn onderbeen toenemen terwijl de prothesekoker eigenlijk is gemaakt op het moment dat ik al een half jaar niets meer met mijn been had gedaan.
Dat betekent, dat op sommige plekken de passing strakker wordt (bij de knieholte), terwijl onder aan de stomp juist meer ruimte komt omdat het vocht door bewegen beter wordt afgevoerd.
Door de koker iets aan te passen bij de knie wordt het eerste probleem geprobeerd op te lossen.
De ruimte die in te koker onstaat door het slinken van de stomp wordt opgevuld met katoenen kousjes.
Voor degenen die een Össur "Seal In" liner dragen en met dit ruimteprobleem kampen, klik op de foto om mijn verhaal met de opvulkousjes te lezen.
Motorrijders Herberg "Baton Rouge".
Half juni kon ik het niet laten en ben weer voor een paar dagen op de Harley naar de Ardennen geknord. Tijd voor effe d'r uit.
Het weer was slecht; koud en regenachtig. Maar als ik zo zeiknat op de motor zat hoefde ik alleen maar te denken aan ruim 'n half jaar terug: dat ik een maand lang in een ziekenhuisbed lag te stinken!
Dan maakte mij het kutweer niet meer uit en zat ik weer te stralen van plezier onder mijn helm.
Overnachten in de Ardennen is geen probleem: zoek je een gezellig onderkomen om van daaruit per motorfiets Ardennen en Eifel te ontdekken, check dan in bij motorrijdersherberg "Baton Rouge" in Vielsalm, België (zie de pagina Links).
Vorig jaar zijn Ben en Hetty van Reek daar een heel gezellig hotel begonnen voor (alleen maar) motorrijders. Waar Hetty zeer creatief kookt als een drie sterren kok en samen met Ben en "stoere" hond Jesse voor een hartstikke relaxte en gastvrije sfeer zorgt.
De herberg is nog gedeeltelijk in de afsluitende verbouwfase maar er wordt hard gewerk om alles toppie in orde te krijgen. Je kunt er in ieder geval als eenzame motorrijder, maar ook met groepen goed eten en slapen in hartje Belgische Ardennen. Hou "Baton Rouge" in de gaten!
 Je motor wordt veilig gestald in de grote garage van motorherberg "Baton Rouge" aan de weg Vielsalm-Trois Ponts. |
Maakt helemaal niet uit: avondeten, een fles bier daarna of 's morgens het ontbijt; in de "huiskamer" is het altijd gesellie. |
Een rottig draadje...
De laatste weken van juni verliepen wat minder voorspoedig.
Ineens verscheen een vreemde ontsteking op het litteken waar de nieuwe huid op de bestaande was vastgezet, op mijn scheenbeen.
Toch al een kwetsbaar plekje, precies waar altijd druk van de prothese op komt.
Na een paar dagen bleek een achtergebleven hechtdraad van de laatste operatie de boosdoener, die kwam er langzaam uitgezweerd.
Een week geen prothese aan en weer op krukken rondsukkelen dus.
De wond dicht en OK, weer aan de slag.... maar net iets te vroeg natuurlijk: na een paar dagen weer een open wond met een ontsteking.
Dat was echt balen want meteen komen duistere scenario's naar boven van de vorige situatie: een grote open wond die niet meer genas.
Maar, niet somber worden: kunstpoot uit en een lange periode niet meer dragen.
Dan maar twee weken langer tusse-de-krukke en rustig aan doen om alles goed te laten helen.
Tenslotte wil ik begin juli op vakantie.
En dan wil ik wel mijn prothese dragen.
Juli: Triest begin, in memoriam: Marianne Timmer.
 Lunch van de amputatie e-mail groep, geheel links Marianne Timmer |
Marianne was journaliste van beroep en dat kon je goed merken: ze schreef goed en ze schreef veel.
Ze zette zich zeer actief in voor lotgenoten; o.a. met het schrijven van artikelen, de redactie van de landelijke Nieuwsbrief voor Geamputeerden; oprichten van e-mail groepen en samenstellen van haar persoonlijke website.
Haar columns, artikelen en verhalen las ik graag. Ik heb de laatste 2 jaar regelmatig met Marianne gemaild over uiteenlopende onderwerpen en we zagen elkaar af-en-toe bij evenementen voor geamputeerden. Soms hadden we verschillende opvattingen maar ze kon uitstekend relativeren; en met veel gevoel voor humor streden we dat schriftelijk wel weer uit. |
Krukkemikkerige vakantie.
Na dochter Margot op het vliegtuig naar de USA te hebben gebracht en met zoon Mike naar het North Sea Jazz festival in Den Haag te zijn geweest, vertrokken Mieke en ik naar Frankrijk voor een vakantie zonder onze kinderen.
Vreemde gewaarwording, na 17 jaar vakantie in huisjes en tenten trokken we er half juli nu op uit met z'n beiden: in een caravan.
Stuurweggetjes in de Elzas
Op krukken achter de wijnkar.
Kamperen in onze caravan op één been is voor mij -met behelpen- goed te doen; voor wat betreft het verplaatsen dan.
Binnen kan ik me vasthouden aan de bank of het aanrecht en als je de caravan een beetje dicht bij het sanitair kunt plaatsen kun je met krukken buiten ook redelijk terecht.
Je moet alleen uitkijken dat je bij een terrassencamping met de hoogteverschillen zit.
Dingen meenemen, water halen, wc-cassette leeggooien en heel veel andere handelingen gaan niet op krukken omdat je je handen niet vrij hebt.
Daarom blijf ik aangewezen op hulp. Gelukkig is Mieke er altijd om mij bij te staan met eindeloos geduld.
Ook voor haar is onze vakantie op deze manier behoorlijk beperkt. Ik ben blij dat ze mij zo fantastich bijstaat in alles. Dat maakt deze vakantie zeer speciaal!
De rolstoel had ik niet bij me en heb ik ook niet gemist. Op de campings kun je er niet goed mee verplaatsen en de dorpjes in de Elzas zijn niet rolstoelvriendelijk aangelegd.
Bovendien lukt het krukken me redelijk, ik moet alleen oppassen voor overbelasting van mijn polsen en knie.
Maar ik heb tussekrukke toch nog wat in de omgeving kunnen zien
Ben zo zelfs de loopgraven van Verdun afgedaald en heb er kastelen mee bezichtigd...
Helaas zijn de wandelingen die we vroeger door de natuur maakten niet meer mogelijk.
Op die momenten realiseer ik me weer wat ik eigenlijk in heb moeten leveren.
Dat doet verdriet. Zeker bij Mieke.
Of dat ooit, in de toekomst nog zal kunnen met een prothese, vraag ik me af.
In de huidige situatie moeten we ons beperken tot verplaatsen per auto en lopen in de omgeving van parkeerplaatsen.
Na anderhalve week Elzas hebben we nog een week onder Luxemburg stad gestaan op een mooie camping.
Beide campings hadden overigens een complete moderne bad- en toiletruimte voor invaliden; toch wel goed om te overwegen als je een keuze maakt voor een camping.
Aan- en afkoppelen en op de juiste plek manouvreren van de caravan gaat niet op één been.
Op die momenten deed ik even mijn prothese aan en vroegen we hulp van bereidwillige mede-kampeerders. Was nooit een probleem.
Nadat de caravan goed stond en de luifel was opgezet, deed ik mijn poot weer af.
We hebben prachtig weer gehad, veel gezien, lekker ge-relaxed en veel leuke mensen ontmoet; vooral in Luxemburg.
Nee, het voor 't eerst ruim twee weken kamperen in onze caravan op één been en krukken is ons gelukkig niet tegengevallen.
Wondje open, wondje dicht, etc....
Een paar weken verplaatsen op één been en krukken vanwege de wond voorop de stomp is inmiddels uitgelopen tot twee maanden.
Steeds als de wond dicht was en ik trok de prothese aan, dan was-tie in een halve dag weer open.
Om dan er weer een korstje op te krijgen, wat er vervolgens weer afging duurde weer zo'n twee weken.
Dan kon ik de prothese weer aan maar was het in een halve dag weer stuk.
Ik weet ook niet meer wat ik eraan kan doen en ben er flink zat van.
Na de vakantie heb ik maar weer 'ns hulp van professionals ingeschakeld, want na drieënhalf jaar heb ik het wel zo'n beetje gehad, eigenlijk.
De chirurg constateerde een opeenhoping van wondrestanten onder de huid, net op het scheenbeen.
Beste was om dat met een kleine operatie te verwijderen, anders zou het blijven stukgaan.
Eind augustus ben ik weer even onder het mes geweest en begin september kunnen de hechtingen eruit.
Hij ontdekte ook wat oneffenheden op het bot die nog huidproblemen kunnen veroorzaken.
De prothesemaker moet in de koker ruimte maken, zodat er niet weer een drukplek kan ontstaan.
Herfst:
slippertje op de douchevloer.
Natte avonturen.
Het ene moment sta ik nog en ben ik 't mannetje, het volgende moment lig ik gestrekt op de spekgladde tegelvloer.
Omhoog kijkend tegen dotten schaamhaar, rimpelige scrotems en hangtieten vanuit een extreem kikkerperspectief.
Elke keer weer is het een buitenaardse gewaarwording hoe het zicht op de wereld zo snel kan veranderen.... echt sneller dan dat je met je ogen kan knipperen.
Daar lag ik dus in de sauna, uitgegleden met mijn krukken, de rijkelijk met sjampoo besprenkelde spekkiegladde douchevloer te inspecteren van zeer nabij!
Hoe ik het doe weet ik niet, maar ik rol zeer natuurlijk om zonder dat ik maar voel waar ik op terecht kom; is zuiver een reflex, geen techniek.
Op de eerste dag van de herfst zijn Mieke en ik eindelijk weer eens wezen relaxen in de sauna, dat was eeuwen geleden voor mij.
Sinds mijn ongeluk heb ik steeds door operaties, ontstekingen en open wonden aan mijn stomp geen gelegenheid meer gehad.
Heerlijk weer effe te kunnen zweten, badderen, bubbelen, turken, dompelen en dobberen, afgewisseld door niks-doen een dag lang.
Aan het eind van de dag nog een laatste rondje, maar toen viel ik wel serieus en schaafde mijn stomp open... einde zweet-excercitie en weer effe rustig laten genezen.
Laser-koker.
Begin oktober was ik uitgenodigd bij Össur Europe, één van de grootste producenten van protheseonderdelen ter wereld, om als ProefCo(nijn) te willen fungeren voor een nieuwe techniek van prothese aanmeten.
Ik heb het aanbod aangenomen omdat ik nieuwsgierig ben naar nieuwe technieken.
En natuurlijk ook omdat andere mensen met nieuwe zienswijzen misschien het probleem van mijn gevoelige stomp kunnen oplossen, weet maar nooit.
Normaal wordt een onderbeen-koker gemaakt via gipsmodellen.
Er is een vrij nieuwe methode die de stomp 3-dimensionaal opmeet met een ronddraaiende laser.
De gegevens worden gedigitaliseerd in een ontwerpprogramma opgenomen, wat op een beelscherm een ruimtelijk model van de stomp projecteert.
Aan dit model kun je een aantal gegevens toevoegen, weghalen of aanpassen.
Zodra het model gereed is worden de gegevens in een CNC freesmachine gevoed.
Deze machine vervaardigt uit een groot brok foam een matrijs volgens de aangepaste gegevens van de stomp.
Met de matrijs wordt een koker gegoten en de montage van de protheseonderdelen kan beginnen.
Stefan Bergande van Össur Europe wilde met een volgens deze methode gegoten proefkoker proberen voor mij een goed passende prothese te maken, waarmee in niet mijn stomp stuk zou lopen.
Een geweldig aanbod natuurlijk! Hij heeft toch weer andere opvattingen over hoe een goede koker aangemeten moet worden.
En ik ga ervan uit dat je open moet staan voor andere oplossingen.
Na een aantal keren heen-en-weer rijden naar Son en Breugel was eind oktober de prothese klaar.
Uiteraard heb ik de eerste dagen heel voorzichtig gelopen. Elk kwartier even de tere gedeelten op de stomp checken.
de Össur Seal-in liner en de extra speciale (blauwe) vulmanchet om de knie te fixeren
klik op de foto voor meer info
Geen teken van beschadigingen van de huid! Na een paar dagen kon ik er zelfs een uur mee lopen, met controles tussendoor natuurlijk.
Ik durf nu, na ruim een maand te zeggen dat ik er weer langzaam vertrouwen in ga krijgen.
Hoewel... dat heb ik al 's eerder gedacht, dus eerst maar 'ns een paar weken voorzichtig optimistisch blijven, dan zien we wel weer.
Lekker duiken.
Tjonge jonge... wat een geweldige bezigheid is duiken. Ik ben bij "Sub'70" nog maar net begonnen met de cursus voor het NOB 1-ster brevet maar vind het al helemaal geweldig.
Harry legt de laatste hand aan de apparatuur
Buddy-check met Marije... check mijn nat-poot!
Voor de verenigingsleden ben ik "een buitenbeentje"... en terecht. Ik ben overal het laatste omdat ik mijn poot moet uit- of aantrekken en ik kan mijn linkerhand niet goed gebruiken met de bediening van de apparatuur en het maken van tekens.
Maar dat maakt ze helemaal geen moer uit... ze vinden overal wel een (veilige) oplossing voor. Er wordt over me nagedacht door instructeur Peter en aan mijn apperatuur gesleuteld daar materiaalman Harry. Net zolang tot we de problemen hebben opgelost.... prachtige mentaliteit hebben die duikers van duikvereniging "Sub'70" hier in Apeldoorn!
Voor het veilig en doelmatig verplaatsen in een natte omgeving zoals het zwembad of ook Sauna, heb ik een nat-poot gemaakt.
Dat zit zo: de voormalige stompkoker, waar ik vroeger nog wel eens stompdefecten op kreeg, heb ik voorzien van een afgedankte Blatchford MultiFlex voet en titanium paaltje.
Nogal primitief, maar wel effectief! De liner is mijn oude Seal-in en die werkt nog puik.
Dit is mijn Wet-Operations been geworden wat ik aantrek alvorens mij in zwembad of sauna te storten... en weer uittrek als ik aangekleed weer de burgerwereld betreedt.
Let wel: ik ga er niet mee te water. Dan ontdoe ik me van mijn Wet-Ops voorziening, huppel naar de rand van het bassin en spring...
Zodra ik mij weer verplaats, droog ik goed stomp en liner af en trek de vocht-voorziening weer aan.
Onder de douche hef ik effe het been op zodat de koker niet volloopt. Ook in Sauna-cabine of Turks stoombad hou ik mijn nat-poot aan, alleen kan ik nog 's een extra knie manchet proberen.
Werkt prima en is natuurlijk veel beter dan krukken, want dan kun je met alle gesjouw van apparatuur, uitrusting en een duikfles niet zelfstandig meedoen.
Iedereen staat klaar om me te helpen duikers of mede-cursisten... geen probleem!
Maar de ouwe stomp wil het toch zelluf doen, dat zit nou eenmaal in me: eigenwijs dat ik ben!
Mooie afsluiting: been in kerstkleuren.
December is een maand van verrassingen, dat merkte ik ook dit jaar weer.
Begin van de maand werd ik getrakteerd op een aanval van wondroos in mijn langste been.
Had ik al eerder gehad dus zodra ik koorts kreeg, de pijn in mijn lies voelde en rode plekken begonnen te verschijnen, gelijk de dokter gebeld.
Te laat om niet eerst een paar dagen met tegen de 40 graden koorts in bed te liggen zweten, de penicilline begon pas na drie dagen goed te werken.
Zodra ik maar even kon staan ging ik het bed uit om wat loopbeweging te krijgen. Van de vorige wondroos aanvallen wist ik nog dat blijven liggen vochtophopingen veroorzaken in het been, die je er heel moeilijk uit krijgt.
Niet fijn lopen op een dik en pijnlijk been, maar beter dan maanden met een olifantspoot te lopen
Inmiddels was mijn been prachtig gekleurd in stemmige kerstkleuren rood en paars, dus werd het een sfeervolle kerst!